Bitwa pod Mayeną – to jedna z wielu bitew II Wojny Nilfgaardu z Nordlingami.
Geneza i przebieg[]
Wzmocniona zaciągami, ochotnikami i najemnikami, zjednoczona armia Nordlingów rozpoczęła działania ofensywne przeciw Nilfgaardowi. Celem tych działań było powstrzymanie wielkiej inwazji na Temerię, która według sztabu generalnego Emhyra var Emreisa miała toczyć się aż na trzech frontach. Ponieważ na froncie zachodnim, w wyniku nieudolności dowódczych księcia Joachima de Wetta, nilfgaardzki pochód utknął – Nordlingowie postanowili zaatakować na centralnym odcinku.
Odepchnięto wrogie oddziały, które wciąż stacjonowały pod Mariborem oraz osiągnięto południową granicę Temerii odblokowując w ten sposób twierdzę na dobre. Wykorzystując fakt, iż powstanie verdeńskie (z którym właśnie nie mógł poradzić sobie Joachim de Wett) wiązało również nilfgaardzką, uderzeniową Grupę Armii „Środek” pod dowództwem marszałka polnego Menno Coehoorna – alianci ruszyli na południe wyzwalając przy tym większość ziem soddeńskich. Wycofująca się armia Nilfgaardu wydała wojskom króla Foltesta walną bitwę dopiero pod twierdzą Mayena (w centralnym Sodden), gdyż stanowiła ona najsilniejszy punkt obrony.
Nordlingowie uderzyli natychmiast przyjmując bitwę bez wahania. W starciu po stronie nilfgaardzkiej walczyły też m.in. elfia Brygada „Vrihedd” oraz oddziały cintryjskie, które zdezerterowały z korpusu Vissegerda, przechodząc na stronę swej królowej - Cirilli z Cintry, która miała zostać żoną cesarza Emhyra. Po stronie alianckiej natomiast walczyły m.in. Ochotniczy Huf Mahakamski oraz Wolna Kompania Kondotierska.
To właśnie banderie najemników z Koviru pod dowództwem Julii Abatemarco zwanej „Słodką Trzpiotką” dokonały przełomowego uderzenia. Słodka Trzpiotka na czele tysiąca najemnych kondotierów uderzyła na 3 tysięczny zagon nilfgaardczyków i elfów ( w awangardzie zagonu szły oddziały cintryjskie pod tym samym sztandarem, pod którym walczyły za czasów Vissegerda). Rozgromiła wroga w szaleńczym starciu i rozerwała nilfgaardzki pierścień przeważając szalę zwycięstwa na stronę aliantów.
Wojska Nilfgaardu po przegranej bitwie wycofały się dalej na południe, a armia Nordlingów odblokowała i oswobodziła Mayenę. Sukcesy te znacznie podniosły morale w oddziałach alianckich. Oswobodzono w końcu sporą część ziem soddeńskich w tym ważną twierdzę Mayenę, która była teraz w rękach Nordlingów. W bitwie spore straty poniosły jednak Ochotniczy Huf z Mahakamu oraz Kondotierzy z Koviru dlatego początkowo odesłano ich pod Wyzimę w celu przegrupowania.
Zwycięstwo aliantów pod Mayeną skłoniło marszałka polnego Menno Coehoorna, by wziął sprawy w swoje ręce. Dlatego też, wkrótce po bitwie, Sodden najechała nilfgaardzka, uderzeniowa Grupa Armii „Środek”.