Bunt Aelirenn - zbrojne wystąpienie elfów pod przywództwem Aelirenn przeciwko ludziom, które miało miejsce około 200 lat przed II Wojną Północną. Zakończyło się ono kompletną porażką elfów, masakrą elfiej młodzieży i znaczącym osłabieniem elfiej rasy.
Historia[]
W XI wieku ekspansja ludzkości na Kontynencie stała się egzystencjalnym zagrożeniem dla elfów. Zostali oni wypchnięci z ich dawnych terenów, na fundamentach ich miast powstawały ludzkie osady. Poprzednia wojna pomiędzy ludźmi a elfami została przez Aen Seidhe przegrana i przedstawiciele tej rasy zostali zepchnięci na granicę dzikich gór.
Starszyzna elfów nie chciała podejmować już walki z ludźmi, gdyż wiedzieli, że nie mają żadnych szans na zwycięstwo w kolejnej wojnie. Chcieli oni zniszczyć swoje miasta, uciec w góry i tam czekać, odbudowując elficką populację. Młodzież nie zgodziła się z tymi propozycjami. Woleli podjąć walkę z ludźmi i umrzeć z honorem.
Ponad dwieście lat przed wybuchem II Wojny Północnej na czele młodych Aen Seidhe stanęła wojowniczka Aelirenn (zwaną przez ludzi Elireną). W tym czasie doszło do wybuchu krwawej wojny, która zakończyła się kompletną porażką buntowników. Elfia młodzież została brutalnie zmasakrowana, co postawiło pod znakiem zapytania przetrwanie całej rasy, ponieważ jedynie młode elfy są płodne i mogą mieć potomstwo. Wycofując się Aen Seidhe zniszczyli Shaerrawedd, piękny pałac i dom Aelirenn.
Ponad 200 lat później zarówno Aelirenn jak i ruiny Shaerrawedd stały się symbolem dla oddziałów Scoia'tael walczących w Kaedwen.
Ciekawostki[]
- W Buncie Aelirenn elfy były wspomagane przez niektórych wiedźminów ze Szkoły Kota.
- W wojnie udział brała Francesca Findabair, późniejsza potężna czarodziejka i księżna Dol Blathanna.