- Informacje
- Opisy z książek i gier
Dane z książek Sapkowskiego[]
Jak dawniej ozdabiała się szmaragdami pasującymi do zielonej sukni. I do koloru oczu. Jak dawniej, nosiła wąską, złotą obręcz na popielatoszarych włosach. Ale dłonie, które zapamiętał białe i wąskie, były mniej wąskie. Przytyła.
– Otoczyli wojska Cintry w dolinie Marnadal. (...) Król poległ, a wówczas ich królowa...
– Calanthe.
– Tak. Nie dopuściła do popłochu, nie pozwoliła, by poszli w rozsypkę, zebrała wokół siebie i sztandaru kogo tylko zdołała, przebili się przez pierścień, wycofali za rzekę w stronę miasta. (...) Z garstką rycerzy broniła przeprawy, osłaniała odwrót. Mówiono, że biła się jak mężczyzna, rzucała jak szalona w największy wir. Skłuto ją pikami, gdy szarżowała na Nilfgaardzką piechotę. Ciężko ranną wywieziono do miasta. (...) Nilfgaardczycy zdobyli zamek z marszu. (...) Bronił się tylko stołb (...). Pomimo tego, po czterech dniach Nilfgaardczycy wdarli się do środka. Nie zastali nikogo żywego. (...) Calanthe... Głową w dół, z blanków, z samego szczytu. Mówią, że prosiła, by ją... Nikt nie chciał. Dopełzła więc do blanków i... Głową w dół. Podobno okropne rzeczy robiono z jej ciałem.
A w Lwiątku płynie krew Calanthe. Bardzo gorąca krew. Znałam Cali, gdy była młoda. Kiedy zobaczyła chłopa, to tak przebierała nogami, że jakby chrustu podetkać, zajęłaby się żywym ogniem. Jej córka Pavetta, matka Lwiątka, była kubek w kubek. To pewnie i Lwiątko daleko nie padło od jabłoni.
Po pomoście szła ku nim królowa Calanthe. Jej babka. Ta, którą na Wyspach Skellige nazywano oficjalnie Ard Rhena, Najwyższa Królowa. Ale wuj Crach an Craite, jarl Skellige, wciąż klęcząc z opuszczoną głową, powitał Lwicę z Cintry tytułem mniej oficjalnym, ale uznawanym przez wyspiarzy za pełniejszy czci.
– Bądź pozdrowiona, Modron.
– Księżniczko – powiedziała Calanthe głosem zimnym i władczym, w ogóle nie patrzyła na jarla. – Chodź do mnie. Chodź tu do mnie, Ciri.
Dłoń babki była silna i twarda jak dłoń mężczyzny, pierścienie na niej lodowato zimne.
W Temerii, opowiedzieli kupcy jadący z południa, panują smutek i żałoba wśród cintryjskich emigrantów, zebranych pod sztandarami marszałka Vissegerda. Potwierdziła się bowiem straszna wieść o śmierci Lwiątka, księżniczki Cirilli, ostatniej z krwi królowej Calanthe, zwanej Lwicą z Cintry.
– Calanthe była jedyną córką króla Dagorada i królowej Adalii. Po śmierci rodziców przeciwstawiła się arystokracji, widzącej w niej wyłącznie żonę dla nowego króla. Chciała panować niepodzielnie, co najwyżej dla formy i podtrzymania dynastii zgadzała się na instytucję księcia małżonka, zasiadającego przy niej, ale znaczącego tyle co październa kukła. Stare rody oparły się temu. Calanthe miała do wyboru wojnę domową, abdykację na rzecz innej linii lub małżeństwo z Roegnerem, księciem Ebbing. Wybrała to trzecie rozwiązanie. Rządziła krajem, ale u boku Roegnera. Rzecz jasna, nie dała się ujarzmić ani wypchnąć do babińca. Była Lwicą z Cintry. Ale panował Roegner, choć nikt nie tytułował go Lwem.
– A Calanthe – dodał Codringher – gwałtownie usiłowała zajść w ciążę i urodzić syna. Nic z tego nie wyszło. Urodziła córkę Pavettę, potem dwukrotnie poroniła i stało się jasne, że nie będzie miała więcej dzieci.
Informacje z opisu rodowodu Calanthe[]
Notkę o Calanthe napisał Andrzej Sapkowski w opisie jej rodowodu na swojej dawnej oficjalnej stronie.
Calanthe Fiona Riannon urodziła się w Cintrze jako legalna córka króla Dagorada i królowej Adalii zwanej Wróżką. Drugie i trzecie imię nadano jej, by przypomnieć sławne antenatki. Ale skutek był raczej negatywny, przypomniał sprawę kazirodztwa – Fiona i Riannon były wszakże antenatkami obojga rodziców dziewczynki.
Tron Cintry objęła po śmierci ojca w wieku lat czternastu. Już w wieku lat piętnastu, po zwycięskim poprowadzeniu cintryjskich wojsk do boju pod Chociebużem (przeciwko armii Nazairu) Calanthe zyskała przydomek Lwicy z Cintry.
Calanthe była zamężna dwukrotnie. Pierwszy związek zawarła w wieku 17 lat ze starszym od niej o 7 lat Roegnerem, diukiem de Salm. Było to typowe małżeństwo dynastyczne. Lwica Calanthe początkowo w ogóle nie chciała wychodzić za mąż, potem zaś, gdy zdecydowała się po wielu namowach na małżeństwo z rozsądku, okazało się, ze trudno o chętnych. Zbyt wiele plotek krążyło o królewnie – potem królowej – Cintry. Plotkowano o związkach kazirodczych w rodzinie, plotkowano o "gorącej krwi", o licznych romansach i przygodach. Plotkowano nawet o wynaturzonym związku Calanthe z jej kuzynką, królową Meve z Lyrii. Wszystko to powodowało, że kolejni królewicze i książęta grzecznie odmawiali, gdy proponowano im koligację.
Trzeba było szukać daleko – i znaleziono: w Ebbing, w księstwie Salm. Dla młodego diuka Roegnera de Salm małżeństwo z królową Cintry było wielkim zaszczytem i awansem, toteż Roegner – choć znał plotki – zgodził się bez wahania. Calanthe, jak mówiono, niemal w ostatniej chwili znowu odechciało się zamęścia i miała podobno zamiar storpedować całą sprawę udając przed oblubieńcem wściekłą jędzę i sekutnicę... Ale zmieniła zamiary, gdy zobaczyła Roegnera – diuk był bowiem diablo przystojny!
Była w końcu w tym królewskim mariażu miłość, czy też jej nie było, dziś już stwierdzić się nie da. Ale ponad wszelką wątpliwość – a wbrew plotkom – było to małżeństwo zgodne – zwłaszcza gdy po dwóch latach urodziła się córka, Pavetta.
Gdy Roegner zmarł, Calanthe miała kilka ofert ponownego zamążpójścia – m.in. ze strony króla Ervylla z Verden i znacznie młodszego od niej króla Venzlava z Brugge. Nie skorzystała z żadnej z tych ofert. Mówiło się dużo o jej romansach, ale albo były to plotki albo królowa była nad wyraz dyskretna, albowiem nie zachowało się nic, co mogłoby być uznane za dowód.
W pewnym okresie wielka fascynacja królowej osobą Eista Tuirseach, jarla Wysp Skellige, dała asumpt do nowych plotek o romansie, ale ponownie plotka zdaje się wyolbrzymiać sprawę. Wiadomym jest, że Eist Tuirseach oświadczał się królowej kilkakrotnie, ale zawsze dostawał kosza.
Dopiero gdy Pavetta ukończyła piętnaście lat i wybuchła jej słynna, zakończona małżeństwem afera miłosna z Duny'm – Jeżem, Calanthe zdecydowała się przyjąć oświadczyny Eista – w ten sposób w Cintrze odbyły się jednocześnie dwa śluby i dwa wesela.
Calanthe i Eist przeżyli razem 13 lat, ale nie mieli dzieci.
Gdy armia Nilfgaardu przeszła Schody Marnadalu i wtargnęła do Cintry, Calanthe i Eist Tuirseach, para królewska, we własnych osobach stanęli na czele wojsk, W Bitwie Marnadalskiej król Eist poniósł śmierć, Calanthe zaś, z bezprzykładną odwagą osłaniając z garstką rycerzy odwrót pobitej armii, została ciężko ranna. Zdołano wywieźć ją z pola walki i przetransportować do Cintry. Gdy Nilfgaardczycy wdarli się do miasta i jasnym się stało, że zamek padnie również, Calanthe zażądała, by ją zabito lub dano coś ostrego, czym otworzy sobie żyły. Gdy odmówiono jej, dopełzła do okna i rzuciła się z wieży, zabijając na miejscu.
Ciało królowej zostało zbezczeszczone przez zdobywające zamek Cintry oddziały Pacyfikatorów z Gemmery i prawdopodobnie spalone wraz z innymi poległymi na ogromnych stosach przed murami miasta. Mimo tego CALANTHE ma nawet nie jeden, ale dwa cenotafy – jeden na Wyspach Skellige, gdzie symbolicznie spoczywa obok drugiego męża, jarla Eista Tuirseach. Drugi – niezwykle piękny – cenotaf znajduje się w Cintrze, w krypcie królewskiej w podziemiach zamku. Został zbudowany na rozkaz Emhyra var Emreisa, imperatora Nilfgaardu, równo w rok po zdobyciu Cintry. Decyzja o zbudowaniu cenotafu spotkała się z chłodnym przyjęciem w kręgach wojskowych Nilfgaardu, ale przyczyniła się do wzrostu popularności cesarza wśród podbitej ludności Cintry.