Wiedźmin Wiki
Advertisement
Wiedźmin Wiki

Dearg Ruadhri, znani też jako Czerwoni Jeźdźcy – elitarna jednostka konnicy Aen Elle przemieszczająca się między światami. W wielu z nich uważna jest za za mityczny orszak upiorów lub demonów zwany Dzikim Gonem.

Charakterystyka[]

W Dearg Ruadhri służyli zarówno mężczyźni, jak i kobiety, choć każdy z kandydatów przechodził rygorystyczną selekcję. Przyjmowano tylko najbrutalniejsze i najbardziej zaciekłe elfy[1]. Towarzyszyły im natomiast ożywione stwory z lodowych kryształów zwane ogarami[2]. Dezercja karana była śmiercią[3].

Nie zawsze w podróże do innych światów udawali się Czerwoni Jeźdźcy we własnej osobie, gdyż potrafili oni kreować wyjątkowo realistyczne awatary samych siebie[2].

Historia[]

Gdy Lud Olch utracił Ard Gaeth i utknął w umierającym świecie, król Auberon Muircetach wydał rozkaz sformowania jednostki zdolnej do swobodnego przemieszczania się pomiędzy światami. Zadania podjął się Wiedzący Avallac'h, który wykorzystał prowadzone już eksperymenty genetyczne mające na celu wyhodowanie czarodziejów o jak najsilniejszej obecności genu Starszej Krwi. Nawigatorzy, bo tak ich nazywano, mieli za zadanie powieść niewielką, elitarną jednostkę mobilnej konnicy poprzez wymiary[1].

Wiedzący odniósł sukces. Powstali Czerwoni Jeźdźcy, a dowództwo nad jednostką powierzono zdeformowanej przez Białe Zimno potężnej Wiedzącej zwanej Królową Zimy, która jako, że potrafiła przemieszczać się miedzy światami została pierwszym z nawigatorów. Podporządkowani byli jej oficerowie, a najwyżsi szarżą posiadali stopnie generalskie[1].

Zadaniem jednostki było porywanie niewolników z innych światów. Przekonani o wyższości własnej rasy Aen Elle nie zamierzali trudzić się pracami fizycznymi, jak uprawą roli, dlatego też ich zapotrzebowanie na siłę roboczą było wprost niebotyczne. Czerwoni Jeźdźcy doskonale wypełniali swoje zadanie, a ich pozycja społeczna i polityczna nieustannie rosła[1].

Po śmierci Królowej Zimy dowództwo powierzono wysokiemu rangą oficerowi nazwiskiem Eredin Bréacc Glas. Dawniej był on operatorem Ard Gaeth odpowiedzialnym za inwazje na inne światy, a po utracie Wrót Światów zawiadywał kawalerią i prowadził walkę z jednorożcami. Ten zaprawiony w bojach weteran doskonale odnalazł się w nowej funkcji, a jego sława i skuteczność szybko przysłoniła nawet postać poprzedniczki[1].

W pewnym momencie Avallac'h ukończył szkolenie wyhodowanego przez siebie wyjątkowo potężnego nawigatora. Był to Caranthir Ar-Feiniel zwany Złotym Dzieckiem, będący w stanie wyczuć zachodzące w czasoprzestrzeni i słyszeć szumy wymiarów. Takiej mocy Czerwoni Jeźdźcy dotąd jeszcze nie posiadali, tak więc dzięki Ar-Feinielowi byli w stanie poruszać się nowym środkiem transportu, okrętem. Nawigator opanował sterowanie olbrzymim żaglowcem „Naglfar” pozwalającym przerzucać do innych światów znaczne siły. Caranthir prędko został awansowany na generała i stał się bliskim zausznikiem rosnącego w siłę Eredina[1].

Starzejący się król Muircetach z czasem coraz bardziej łagodniał, zaczynało brakować mu chęci do działania i determinacji wobec zbliżającej się zagłady ich nowego świata. Powodowało to rosnące niezadowolenie Eredina. Równocześnie Avallac'h wpadł na trop Ciri, ludzkiej dziewczyny będącej nosicielką genu Starszej Krwi. Jej potomek byłby zdolny do ponownego otwarcia Ard Gaeth i ewakuowania się na Kontynent. Zgodziła się ona ostatecznie zajść w ciążę z Auberonem, jednak ten zwlekał ze sfinalizowaniem umowy. Ostatecznie, widząc słabość władcy dowódca Czerwonych Jeźdźców postanowił wziąć sprawę w swoje ręce i otruł króla. Ciri jednak udało się zbiec z Tir ná Lia, tak więc Dearg Ruadhri wyruszyli w pościg za nią. Nie dali jednak jej dogonić ani odnaleźć[2].

Wykorzystując swą silną pozycję Eredin zdołał sam sięgnąć po koronę. Jako nowy król Aen Elle zdecydował, że należało przyspieszyć inicjatywy, które poprzedni monarcha zaniedbał. Odzyskanie Wrót Światów było jego priorytetem, tak więc wznowił poszukiwania Ciri. Nie zrezygnował z osobistego prowadzenia swojej jednostki, mianując powszechnie szanowanego polityka Ge'elsa viceroyem i swoim namiestnikiem na czas nieobecności. Równocześnie popadł w konflikt z Avallac'hem, który zdecydował się pomóc dziewczynie ukryć się przed Czerwonymi Jeźdźcami[2].

Wobec braku perspektywy odnalezienia Ciri Eredin zdecydował się porwać jej przybranych rodziców, Geralta z Rivii i Yennefer z Vengerbergu przebywających na Wyspie Jabłoni. Liczył, że wtedy Jaskółka sama do niego przyjdzie i faktycznie, nie pomylił się. Udało mu się zbawić dziewczynę, ta jednak uciekła wraz z Geraltem, po czym na nowo ukryła się. Nie mniej, król porwał kobietę, a jej ukochany postanowił ją za wszelką cenę oswobodzić. Koniec końców, Eredin i Geralt spotkali się pod Drzewem Wisielców, gdzie Czerwoni Jeźdźcy starli się z łowcą potworów oraz jego towarzyszami z wiedźmińskiego Cechu Żmii. Elfy zwyciężyły dzięki przytłaczającej przewadze liczebnej. Wtedy Geralt, by zatrzymać rozlew krwi zaoferował wymianę siebie za Yennefer, na co Eredin przystał. Mężczyźnie wyczyszczono pamięć oraz wcielono go do szeregów formacji jako jednego z jeźdźców, lecz po pewnym czasie udało mu się zbiec[3].

Równocześnie sytuacja w świecie Aen Elle stawała się krytyczna. Białe Zimno nabierało siły i wdzierało się coraz dalej w głąb ziem Ludu Olch. Epicentrum kataklizmu stał się Zachodni Brzeg. Wiedzący z trudem dawali radę jedynie nieznacznie spowalniać kataklizm. Elfy z całych sił walczyły o utrzymanie obrzeży prowincji Tilath na Viell, Tilath na Lia i Tilath na Crob've, natomiast całkowicie utraciły Tilath na Buhne. Inglor Helyanwë, namiestnik Zachodniego Brzegu zwrócił się do Ge'elsa z dramatycznym apelem o przyspieszenie i zradykalizowanie działań mających na celu przejęcie terytorium Aen Seidhe, sugerował również ewakuację zagrożonych terenów. Sytuacja Aen Elle stawała się krytyczna, Eredin nie miał wyboru i musiał zrobić cokolwiek w jego mocy, by uratować naród[2].

Król osobiście gnał ze swymi jeźdźcami przez światy desperacko poszukując śladów Ciri i Avallac'ha, który stał się jej nauczycielem. Na ich ślad natrafił dopiero na Skellige, gdzie ci zdołali wywołać potężną magiczną eksplozję, zabijając tym samym wielu wojowników Dearg Ruadhri. Eredin zdążył jeszcze rzucić na Wiedzącego tajemniczą klątwę. Nie mniej, Ciri po raz kolejny wymknęła się z rąk Czerwonych Jeźdźców, choć skok w portal wyrzucił sojuszników w różnych miejscach[2].

Dziewczyna dała radę teleportować się do krainy Velen stanowiącej ziemię niczyją podczas toczonej na Północy III Wojny Północnej. Odnalazła ją Kuchta, jedna z trzech istot znanych jako wiedźmy z Krzywuchowych Moczarów lub Paniami Lasu. Istoty zdecydowały się przekazać ją Dearg Ruadhri, wcześniej jednak pożywiając się częścią ciała Ciri. Ta zdążyła uciec tuż przed tym, jak wiedźmy odwiedził jeden z najbardziej zaufanych ludzi Eredina, generał Imlerith, prywatnie blisko powiązany z Paniami Lasu. Jaskółka dała radę umknąć wysłanym przez niego ogarom, po czym znalazła schronienie wśród ludzi Filipa Stengera, temerskiego oficera, który ustanowił w regionie kolaborującą z okupantem władzę. Czerwoni Jeźdźcy zgubili tymczasowo trop, lecz gdy Ciri po raz kolejny użyła teleportacji, chcąc ratować Stengera przed bazyliszkiem wiedzieli już, gdzie szukać. Dziewczyna nie chcąc narażać nowo poznanych przyjaciół udała się więc konno do Novigradu, gdzie spodziewała się zastać Jaskra, najbliższego kompana Geralta[2].

Eredin wraz z podkomendnymi kontynuowali poszukiwania. Trafili do wsi Wrzosowa, gdzie ukrywał się agent Nilfgaardzkiego Wywiadu Wojskowego działający pod imieniem Hendrik. Mężczyzna zajmował się poszukiwaniem zaginionej księżniczki i gromadził informacje na jej temat. Osada została wybita i zniszczona, a samego Hendrika zamordowano po bolesnych torturach. Tym czasem w Novigradzie Ciri raz jeszcze musiała uciekać za pomocą teleportacji. Znów trafiła ona na Skellige, gdzie odnalazł ją osłabiony działaniem klątwy Avallac'h[2].

Dearg Ruadhri znów byli w stanie ustalić lokalizację swojego celu, co ułatwiał fakt, że dziewczyna zatrzymała się we wsi Lofoten goszczona przez rodzinę młodego chłopaka Skjalla, który postanowił jej pomóc. Odpoczynek nie trwał długo, gdyż osadę zaatakowali Czerwoni Jeźdźcy, zabijając przy tym wielu spośród mieszkańców, między innymi siostrę Skjalla Astrid oraz jego matkę. Ten jednak dał radę odeskortować konno Ciri do miejsca, w którym miała spotkać się z Wiedzącym. Tam chłopak stracił przytomność, co uratował mu życie. Avallac'h zdążył jeszcze za pomocą magii uśpić Ciri i ukryć ją na Wyspie Mgieł, nim klątwa w pełni zadziałała i nie zamienił się w pokracznego, bezmyślnego stworka przezywanego Umą. Choć Eredinowi udało się wyeliminować groźnego przeciwnika, Jaskółka znowu zniknęła i tym razem nie było już żadnego punktu zaczepienia do dalszych poszukiwań[2].

Król nie poddawał się i postanowił odszukać kryjówkę Avallac'ha w sieci elfich ruin. Wraz z Ar-Feinielem oraz małym oddziałem wyruszył tam, lecz po piętach deptał im już Geralt wraz z czarodziejką Keirą Metz. Elfy postanowiły spowolnić ich, a zadanie to wyznaczono jednemu z najsilniejszych wojowników jednostki, Nithralowi. Choć był on wymagającym przeciwnikiem, to poległ w tym starciu, nie mniej dał czas przełożonym, by dokończyć zadanie[2].

Ostatecznie udało się namierzyć Jaskółkę w wiedźmińskiej twierdzy Kaer Morhen, gdzie ta, wraz z przyjaciółmi i sojusznikami zdecydowała się wydać bitwę Eredinowi i jego zastępom. Król wyruszył do walki osobiście, wraz z Caranthirem i Imlerithem. Pomimo znacznej przewagi liczebnej obrońcy opierali się długi i zażarcie, a zatrzymało ich dopiero lodowe zaklęcie Ar-Feiniela. Elfy były o krok od pojmania Ciri, jednak ta w ostatniej chwili wywołała eksplozję mocy, przez którą jeźdźcy musieli się wycofać. Konfrontacja zakończyła się sromotną klęską, Dearg Ruadhri ponieśli ciężkie straty i nie zrealizowali przy tym celu. Niedługo później spadł na nich kolejny cios, gdy zamordowany został wypoczywający w świecie ludzi Imlerith[2].

Niedługo później odczarowany Avallac'h dotarł do Tir ná Lia, gdzie spotkał się z Ge'elsem. Z pomocą onejromantycznej wizji udało się mu przekonać viceroya, że Eredin jest królobójcą. Ge'els zdecydował się poprzeć Wiedzącego, doradził mu, by wydać Czerwonym Jeźdźcom kolejną bitwę uwięziwszy ich w obcym świecie. Obiecał też, że odetnie drogę dla posiłków zostawiając Eredina i jego ludzi na śmierć. Plan został niedługo później zrealizowany. Na wyspie Undvik przeciw siłom Dearg Ruadhri stanęły wojska nilfgaardzkie dowodzone przez generała var Attre wspierane przez wojowników ze Skellige, natomiast członkinie Loży Czarodziejek odcięły drogę ucieczki elfom. W walce polegli zarówno Caranthir, jak i Eredin, natomiast całość sił Aen Elle została zniszczona[2].

Obecność w wierzeniach[]

Mknący przez światy Dearg Ruadhri dali początek legendom o Dzikim Gonie, tajemniczym orszaku widm zwiastującym nieszczęścia oraz porywającym nieszczęśników w swoje szeregi. Z początku mawiało się, że przywodzi im Królowa Zimy w saniach, rozsiewająca okruchy lodu. Jeśli takowy trafił kogoś w oko lub serce, nic go już nie ucieszyło, a wszystko o kolorze innym niż biały było dla niego odrażające. Ponadto rzucał wszystko i szukał Królowej, co było niemożliwe, przez co umierał z tęsknoty[4]. Z czasem popularność tej opowieści przysłoniła postać upiornego Króla Dzikiego Gonu, którym był w rzeczywistości Eredin. Elfy wykorzystywały te wierzenia ludowe i aktywnie je podsycały. Zdarzało się, że wypuszczali niektóre ze złapanych ofiar tylko po to, by te mogły opowiadać pobratymcom o straszliwym Gonie. Zbroje Czerwonych Jeźdźców celowo upodabniały ich do opancerzonych kościotrupów[1].

Członkowie[]

  • Królowa Zimy – nieznana z imienia Aen Saevherne zdeformowana podczas próby rozprawy z Białym Zimnem. Jej dar do przemieszczania się między światami wykorzystano do uczynienia z niej pierwszego z nawigatorów. Jako pierwsza objęła również dowodzenie nad Czerwonymi Jeźdźcami.
  • Eredin Bréacc Glas – wpływowy, wysoki rangą oficer i weteran wielu wojen, który dowodził Dearg Ruadhri po śmierci Królowej Zimy. Zwany Królem Dzikiego Gonu. Późniejszy król Ludu Olch.
  • Ge'els – tytularny generał, wpływowy polityk i viceroy, namiestnik Eredina po jego wstąpieniu na tron.
  • Imlerith – generał, jeden z groźniejszych wojowników w szeregach jednostki.
  • Caranthir Ar-Feiniel – generał, główny nawigator i potężny mag, a także operator Naglfara.
  • Nithral – jeden z wojowników.
  • Aramil – dezerter z Dearg Ruadhri, przez lata ukrywał się przed pościgiem.
  • Geralt z Riviiwiedźmin tymczasowo wcielony do jednostki po wyczyszczeniu mu pamięci.

Powiązane zadania[]

Wiedźmin[]

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów[]

  • Powracające wspomnienia
  • Zlecenie na gargulce

Wiedźmin 3: Dziki Gon[]

Ciekawostki[]

  • Dziki Gon występuje także w mitologii północnej Europy i Wielkiej Brytanii (jest nawet wspominany w I Tomie Potopu Henryka Sienkiewicza, jako legendarny orszak krzyżackich upiorów).
  • Wizja trupiego orszaku została zaczerpnięta z mitu germańskiego znanego jako Dziki Łów, popularnym również na terenach zamieszkiwanych przez Słowian.

Galeria[]

Linki zewnętrzne[]

Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Siepacz Dzikiego Gonu.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Jeździec Gonu.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Wojownik Gonu.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Czerwoni Jeźdźcy.

Przypisy[]

Advertisement