Wiedźmin Wiki
Advertisement
Wiedźmin Wiki

Encyclopaedia Maxima Mundi, autorzy: Effenberg i Talbot – wielkie, kilkunastotomowe dzieło traktujące o wszelkich zagadnieniach i wszelkich ważniejszych osobach lub zdarzeniach, jakie kiedykolwiek istniały bądź miały miejsce na Kontynencie.

Encyklopedia ta została spisana przez Nilfgaardczyków, a wiedza w niej zawarta jest wybiórcza, nie zawsze potwierdzona naukowo i ogólnie rzecz biorąc subiektywna. Dzieło prawdopodobnie miało również charakter propagandowy w cesarstwie. Encyklopedia powstała najprawdopodobniej kilkaset lat po wojnach północnych, prawdopodobnie długo po zniknięciu magii, stąd wiele wydarzeń opisanych w sadze o Wiedźminie potraktowanych zostało jako legendarne lub nawet całkowicie zmyślone. Stylistycznie wykazuje podobieństwo do encyklopedii wydawanych w naszym świecie w XIX wieku.

Znane fragmenty[]

Tom III – Congreve Estella[]

Congreve, Estella vel Stella, córka barona Ottona de Congreve, poślubiona hrabiemu na Liddertalu, po rychłej śmierci tegoż nader roztropnie dobrami zarządzała, przez co do niemałego przyszła majątku. Dużą estymą cesarza Emhyra var Emreisa (ob.) się ciesząca, wielce znaczną osobą była u dworu. Choć stanowisk nie piastowała żadnych, wiadomem było, że głos jej i zdanie cesarz zawsze atencją i konsydencją zwykł był zaszczycać. Dzięki wielkiemu afektowi ku młodej cesarzowej Cirilli Fionie (ob.), którą jak córkę własną kochała, żartobliwie "cesarzową matką" zwana była. Przeżywszy oboje, tak cesarza, jak i cesarzową, † 1331, a przeogromny jej majątek w spadku dalszym przypadł krewnym, bocznej gałęzi Liddertalów, Białymi zwanych, ci zaś, ludźmi lekkimi i szaławiłami będąc, doszczętnie go przeputali.

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom III

Pani Jeziora

Tom IV – Delannoy Flourens[]

Delannoy, Flourens, językoznawca i historyk, * 1432 w Vicovaro, w latach 1460-1475 sekretarz i bibliotekarz na dworze cesarskim. Niestrudzony badacz legend i baśni ludowych, autor wielu rozpraw uważanych za pomniki dawnego języka i literatury północnych regionów Imperium. Z dzieł jego najważniejsze są: "Mity i legendy ludów Północy", "Bajki i klechdy", "Niespodzianka, albo mit Starszej Krwi", "Saga o wiedźminie", oraz "Wiedźmin i wiedźminka, czyli nieustające poszukiwanie". Od roku 1476 profesor akademii w Castell Graupian, gdzie † 1510.

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom IV

Wieża Jaskółki

Tom V – Evertsen Peter[]

Evertaen Peter, * 1234, zausznik cesarza Emhyra Deithwena i jeden z faktycznych twórców potęgi Cesar­stwa. Główny komornik armii w czasie Wojen Północ­nych (ob.), od roku 1290 wielki podskarbi koronny. W końcowym okresie panowania Emhyra podniesiony do godności koadiutora Cesarstwa. Za panowania ce­sarza Morvrana Voorhisa fałszywie oskarżony o nadużycia, skazany, więziony, † 1301 w zamku Winneburg. Zrehabilitowany pośmiertnie przez cesarza Jana Calveita w roku 1328.

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom V

Czas pogardy

Tom VII – Houvenaghel Dominik Bombastus[]

Houvenaghel Dominik Bombastus, * 1239, zbogacił się w Ebbing prowadzonym na ogromną skalę handlem i osiadł w Nilfgaardzie; szanowany od poprzednich cesarzów, mianowany został za rządów imperatora Jana Calveita burgrabią i żupnikiem venendalskim, a w nagrodę położonych zasług miał sobie nadane starostwo neweugeńskie. Wierny doradca cesarza, posiadał H. jego względy i brał udział w wielu sprawach publicznych. † 1301. Jeszcze w Ebbing prowadził H. szeroką działalność charytatywną, wspierał potrzebujących i niemajętnych, zakładał sierocińce, szpitale i ochronki, łożył na nie niemałe summy. Wielki miłośnik sztuk pięknych i sportu, ufundował w stolicy teatr komiczny i stadion, oba jego imię noszące. Uchodzi za przysłowiowy wzór prawości, uczciwości i zacności kupieckiej.

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom VII

Wieża Jaskółki

Tom X – Itlina[]

Itlina, właściwie Ithlinne Aegli córka Aevenien, legendarna elfia uzdrowicielka, astrolożka i wróżbitka, słynąca z wieszczb, wróżb i proroctw, z których najsłynniejszą jest Aen Ithlinnespeath, Przepowiednia Itliny. Wielokrotnie spisywana i w mnogich formach wydawana. Przepowiednia w różnych okresach wielką się cieszyła popularnością, a komentarze, klucze i wyjaśnienia do niej dołączane dostosowywały tekst do bieżących wydarzeń, co umacniało przekonanie o wielkim I. jasnowidztwie. W szczególności mniema się, że przepowiedziała I. Wojny Północne (1239-1268), Wielkie Zarazy (1268, 1272 i 1294), krwawą Wojnę Dwóch Jednorożców (1309-1318) i najazd Haaków (1350). Jasnowidzieć miała też I. obserwowane od końca XIII w, zmiany klimatyczne („Białe Zimno”), które zabobon zawsze za początek końca świata uważał i łączył z wieszczonym nadejściem Niszczycielki (ob.). Tenże passus z Przepowiedni I. dał asumpt do niesławnych polowań na czarownice (1272-76) i przyczynił się do śmierci wielu niewiast i dziewcząt nieszczęsnych, za inkarnację Niszczycielki uważanych. Dziś I. uważana jest przez licznych badaczy za postać legendową, a „proroctwa” za całkiem współcześnie sfabrykowany apokryf i przebiegłe literackie szalbierstwo.

Effenberg i Talbot, Encyclopaedia Maxima Mundi, tom X

Chrzest ognia

Tom VIII – Kerack[]

Kerack, miasto w północnym królestwie Cidaris, przy ujściu rzeki Adalatte. Niegdyś stolica oddzielnego królestwa K., które skutkiem rzędów nieudolnych i wygaśnięcia linii panującej podupadło, znaczenie straciło i przez sąsiadów podzielone i wcielone zostało. Ma port, fabryk kilka, latarnię morską i z gruba 2,000 mieszkańców.

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom VIII

Sezon burz

Tom IX – Mandragora[]

Mandragora a. dziwostręt, rodzaj roślin z rodziny psiankowatych, obejmujący rośliny zielne, bezłodygowe z korzeniami rzepowemi, w których dostrzedz można podobieństwo do postaci ludzkiej; liście zebrane są w rozetę. M. autumnalis a. officinalis, uprawiana na niewielką skalę w Vicaro, Rowan i Ymlac, dziko rośnie rzadko. Jagody zielone, następnie żółknące, jadane są z octem i pieprzem, liście używają się w stanie surowym. Korzeń m., dziś ceniony w medycynie i farmacji, miał dawniej wielkie znaczenie w zabobonach, zwłaszcza u ludów Północy; wyrzynano z niego figurki ludzkie (alruniki, alrauny) i przechowywano w domach jako szacowny talizman. Uważano je za ochronę od chorób, dawały szczęście w procesach, kobietom zapewniały płodność i łatwe porody. Strojono je w sukienki i na nowinu dawano nową odzież. Korzeniami m. prowadzono handel, a cena ich dochodziła do sześćdziesięciu florenów. Do tegoż celu używane były korzenie przestępu (ob.). Wedle zabobonu był korzeń m. używany do czarów i czarodziejskich flirtów, a także trucizn; przesąd ten powrócił w okresie polowań na czarownice. Zarzut zbrodniczego posługiwania się m. postawiono m.in. w procesie Lukrezii Vigo (ob.). Używać m. jako trucizny miała też legendarna Filippa Alhard (ob.).

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom IX

Chrzest ognia

Tom XV – Vedymyni []

Vedymini, alias Wiedźmini wśród Nordlingów tajemnicza i elitarna kasta kapłanów-wojowników, prawdopodobnie odłam druidów. Wyposażeni w wyobrażeniu ludowym w moc magiczną oraz nadludzkie zdolności, stawiać mieli do walki przeciwko złym duchom, potworom i wszelkim ciemnym siłom. W rzeczywistości, mistrzami będąc we władaniu bronią, byli używani przez władyków Północy w walkach plemiennych, między owymi toczonych. W boju wpadali w trans, wywoływany, jak się mniema, autohipnozą lub środkami odurzającymi, walczyli ze ślepą energią, będąc całkowicie niewrażliwymi na ból i poważne nawet obrażenia, co umacniało przesądy o ich nadprzyrodzonej mocy. Teoria, wedle której mieli być produktami mutacji lub inżynierii genetycznej, nie znalazła potwierdzenia. Są bohaterami licznych podań Nordlingów (por. F. Dellanoy, "Mity i legendy ludów Północy").

Effenberg i Talbot,

Encyclopaedia Maxima Mundi, tom XV

Czas pogardy

Ciekawostki[]

  • Andrzej Sapkowski, pisząc Sezon Burz, popełnił błąd w numeracji tomów. W nowej powieści zamieścił hasło Kerack w tomie ósmym, a tymczasem w Sadze hasło Itlina pojawia się w tomie dziesiątym. Numery te powinny być zamienione, aby zachować porządek alfabetyczny.
  • Nazwa po łacinie oznacza Największą Encyklopedię Świata.
Advertisement