Podsekretarz stanu oraz szef redańskiego wywiadu za czasów panowania Radowida IV Łysego.
Biografia[]
Demartin rozpoczął swą karierę jako agent kanclerza Casimira. Gdy jego szef został oskarżony o zdradę stanu, Erik bez wahania opowiedział się po stronie króla, co skutkowało awansem na stanowisko „Podsekretarza ds. Bezpieczeństwa” oraz przekazaniem mu dowództwa nad Drakenborgiem.
Przeprowadził gruntowną restrukturyzację Służby, wspierając Redanię podczas Wielkiej Wojny Celnej z Kovirem i Poviss, co ostatecznie doprowadziło do secesji Poviss i późniejszych wydarzeń na północy, umożliwiając Radovidowi IV aneksję Jamurlaku po śmierci Starego Abrada.
Zmarł w 1235 roku jako najlepiej poinformowany człowiek w Królestwach Północy. Jego stanowisko pozostało nieobsadzone, a nadzór nad Służbą objął Sekretarz Stanu Michael de Noailles.[1]