- Informacje
- Opisy z książek i gier
Erland z Larvik – jeden z pierwszych wiedźminów stworzonych przez Alzura, założyciel Szkoły Gryfa.
Urodził się ok. 950 r. w wiosce Larvik, na wyspie Hindarsfjall. Jego matką była włóczniczka Vanja, która go nie kochała. Ojca nigdy nie poznał. Dziecięce lata życia spędził na pokładach skelligijskich okrętów.
W wieku ok. 10 lat wraz z matką dopłynął do Novigradu. Tam jego matka (pragnąc pozbyć się niekochanego syna) sprzedała go czarodziejowi Alzurowi, który kupował niechciane dzieci do eksperymentów mających na celu stworzenie "nadludzi", tj. wiedźminów. Do zamku Rissberg wraz z Alzurem dotarło 38 dzieci. Zdecydowana większość dzieci (w tym wszystkie dziewczynki) zmarły podczas straszliwych eksperymentów. Erland jako jeden z kilku chłopców przeżył zarówno Próby, jak i Zmiany i stał się jednym z pierwszych Wiedźminów. Przez kolejne lata Erland wraz z innymi Wiedźminami pobierał nauki od najlepszych wojowników, myśliwych i alchemików sprowadzonych przez czarodziejów do Rissbergu. Po pewnym czasie większość czarodziejów uznała eksperyment za nieudany i doprowadzili oni do wygnania wiedźminów z Rissbergu. Wiedźmini mimo ogromnej siły, szybkości i zwinności nie wykazywali się bowiem prawie w ogóle talentem magicznym; a to jego "wzmocnienie i rozwój" u ludzi był głównym celem eksperymentu.
Jednakże kilku czarodziejów nie zgodziło się z większością. Opuścili oni Rissberg i udali się wraz z wiedźminami do zamku Morgraig w Górach Pustulskich (na pograniczu Redanii i Kaedwen). Tam kontynuowano badania i szkolenie wiedźminów. W tym okresie czarodziej Cosimo Malaspina opracował specjalnie dla wiedźminów system Znaków (Ard, Igni, Quen itp...) -bardzo prostych magicznych zaklęć dla których rzucenia nie jest potrzebny wielki talent magiczny. Erland zachwycił się Znakami i doszedł w ich posługiwaniu się do mistrzostwa. Pewnego dnia do zamku przybył nowy nauczyciel fechtunku. Był nim wędrowny rycerz, którego Erland - z powodu symbolu na tarczy - nazwał Gryfem. Gryf uczył wiedźminów nie tylko walki bronią, ale wpajał im także zasady prawidłowego postępowania. Uczył ich uczciwości, honoru i miłosierdzia. To Gryf przekonał Erlanda i wielu innych wiedźminów, że celem ich życia jest bronić niewinnych przed potworami i że nie powinni oni używać swych zdolności dla prywatnych korzyści. Miecz miał służyć do obrony, a nie to ataku.
Ok. 967 r. Erland wraz z czterema innymi wiedźminami po raz pierwszy ruszył na szlak. Przez kolejne lata Erland spędzał większość czasu na szlaku, zabijając potwory, lecz powracał zawsze na zimę do zamku Morgraig,
Gdy Erland miał ok. 40 lat czarodzieje Alzur i Cosimo Malaspina zrezygnowali z dalszego kontynuowania eksperymentu i opuścili zamek Morgraig na zawsze. Z powodu utraty czarodziejów, którzy pełnili rolę "przywódców" wśród wiedźminów zaczęły pojawiać się pierwsze niesnaski i kłótnie, które z czasem doprowadziły do rywalizacji i walki. Pewnego dnia w zamku Morgraig doszło do prawdziwej bitwy w której po jednej stronie stanęła grupa wiedźminów pod przywództwem Arnaghada, a po drugiej stronie pozostała część wiedźminów na czele której stanął Erland. Podczas walk Arnaghad zranił w twarz Erlanda. Erlandowi dzięki wykorzystaniu Znaków udało się odeprzeć Arnaghada i zmusić go do ucieczki. Zakonowi ostatecznie udało się wygrać bitwę pomimo wielu strat. Arnaghad i nieliczni ocaleni wiedźmini z jego grupy uciekli i udali się w góry Amell. Tam (ok. 990 r.) założyli pierwszą wiedźmińską szkołę: Szkołę Niedźwiedzia.
Po bitwie stało się jasnym, że rozpad jedności zakonu wiedźminów pozostałych w zamku Morgraig jest nieunikniony. Czas płynął. Do zamku Morgraig doszły wieści o założeniu przez Arnaghada Szkoły Niedźwiedzia, a następnie o rozłamie, który ją dotknął i o powstaniu kolejnej wiedźmińskiej szkoły: Szkoły Żmii (ok. 996 r.). Pewnej nocy grupa około 20 wiedźminów uciekła z zamku Morgraig zabierając ze sobą większość przyrządów alchemicznych, eliksirów i mutagenów. Udali się na dalekie południe Kontynentu i tam założyli trzecią wiedźmińską szkołę: Szkołę Kota (ok. 998 r.). W/w. wydarzenia doprowadziły do całkowitego upadku nastrojów i morale u Wiedźminów pozostałych w zamku Morgraig. Erland nie mógł znieść atmosfery panującej w zakonie wiedźminów.
Zimą ok. 999/1000 r. Erland podjął decyzję o opuszczeniu zamku. Wraz z 13 najwierniejszymi przyjaciółmi opuścił zamek Mordraig i udał się na najdalszą znaną północ Kontynentu: na ziemie, które w przyszłości miały się stać częścią Królestwa Koviru. Tam Erland wraz z towarzyszami odnalazł opuszczony i nawiedzony zamek, o którym kilka razy słyszał z rozmów czarodziejów. Kaer Seren - Cytadelę Gwiazd/Warownię Gwiazd (twierdza zbudowana została na najdalszej północy, tam gdzie gwiazdy lśniły jasnym i silnym światłem, na klifie nad brzegiem Wielkiego Morza, a znajdowała się pomiędzy Wielkim Morzem a Górami Smoczymi; w miejscu wyjątkowo odludnym i nieodstępnym). W Kaer Seren znajdował się także jeden z Kamieni Żywiołów - Kamień Powietrza; a sam zamek nawiedzały upiory i duchy ludzi, którzy zginęli wskutek prowadzonych przez czarodziejów eksperymentów. Po pokonaniu widm oraz oczyszczeniu zamku Erland ogłosił powstanie nowej wiedźmińskiej Szkoły. Na cześć wędrownego rycerza, którego nauki Erland przyswoił i którego cenił najbardziej ze wszystkich ludzi jakich poznał; Erland zdecydował się nazwać nowopowstałą szkołę: Szkołą Gryfa. Kaer Seren zostało jej siedzibą; a Erland jej Przywódcą. Szkoła Gryfa powstała ok. 1000 r.
Niedługo po opuszczeniu przez Erlanda i jego towarzyszy zamku Mordraig, ostatni pozostali w nim wiedźmini również go opuścili i udali się do Kaer Morhen w Górach Sinych; gdzie założyli piątą wiedźmińską szkołę: Szkołę Wilka.
Mimo że Szkoły Gryfa i Wilka powstały jako ostatnie, to przetrwały najdłużej i cieszyły się największym uznaniem i szacunkiem. Przyczyną tego stanu rzeczy było zapewne to, że wiedźmini z tych szkół nie przyjmowali zleceń na ludzi, elfy i inne rozumne rasy (np: driady, syreny itp.). Nie brali udziału w wojnach i sporach politycznych. Zachowywali neutralność. W swoim postępowaniu kierowali się prawdziwą ideą zakonu wiedźminów, tj. ochroną niewinnych przed potworami. Nigdy nie stali się najemnymi skrytobójcami (co np: u Kotów zdarzało się nierzadko). Rozpad zakonu wiedźminów i powstanie kilku wiedźmińskich szkół - paradoksalnie - doprowadził do zakończenia sporów i waśni. Czas, który nadszedł później, tj. XI w. został przez wiedźminów zapamiętany jako Złoty Wiek, podczas gdy uczeni nazwali go Drugą Erą Wiedźminów. Szkoły "podzieliły" pomiędzy siebie Kontynent. Wiedźmini ze Szkoły Gryfa i Wilka ograniczyli swoją działalność do Północy (tj. terenów położonych na północ od rzeki Jarugi), a szkoły Niedźwiedzia, Żmii i Kota do terenów Południa (tj. na południe od tej rzeki). Porozumienie to - co do zasady - było przestrzegane przez następne wieki.
