Geralt z Rivii

Zobacz także:

Informacje
Opisy z książek i gier

Zło to zło, Stregoborze (...) Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne, a granice zatarte. Nie jestem świątobliwym pustelnikiem, nie samo dobro czyniłem w życiu. Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale.Geralt do Stregobora^[1]

Geralt z Rivii herbu Most, zwany Białym Wilkiem lub Rzeźnikiem z Blaviken – wiedźmin Cechu Wilka. Jedna z centralnych postaci historii XIII wieku oraz bohater niezliczonych legend.

Charakterystyka[]

Geralt to szczupły, dobrze zbudowany mężczyzna z wieloma bliznami na ciele. Ma długie mlecznobiałe włosy. Zmieniły swój kolor na skutek dodatkowych mutacji, które doprowadziły do całkowitej utraty pigmentu. Ma też ciemne, kocie oczy, które umożliwiają mu widzenie w ciemnościach.

Biografia[]

Szkolenie na Wiedźmina[]

Geralt jest synem czarodziejki Visenny i (najprawdopodobniej) wojownika Korina. Krótko po narodzinach matka oddała go do wiedźmińskiej Szkoły Wilka w twierdzy Kaer Morhen. W trakcie szkolenia na wiedźmina został poddany Próbie Traw, a następnie Zmianom, które przeszedł nadzwyczaj dobrze. Z tego powodu został wybrany razem z innymi młodzikami do dodatkowych eksperymentów, które przeżył jako jedyny. Wynikiem tych eksperymentów jest brak pigmentu w jego włosach oraz ich mlecznobiały kolor. W efekcie mutacji i treningów zyskał między innymi zwiększoną sprawność fizyczną, wolniejsze tętno oraz zdolność adaptacji źrenicy do oświetlenia w otoczeniu. Jego preceptorem, mistrzem i mentorem był Vesemir, nauczyciel szermierki i znawca potworów. To on nauczył Białego Wilka wszystkiego, co sam umiał i stał się dla niego bardzo bliski, zastępując mu ojca. Za czasów szkolenia Biały Wilk miał również towarzysza i przyjaciela Eskela oraz prawdopodobnie Lamberta.

Początek na szlaku[]

Jak sam Geralt wspomina, początek jego szlaku zaczął się od wmieszania się w ludzkie sprawy i zapoznaniem się z prawdziwym i okrutnym życiem. Jego pierwszym potworem spotkanym na szlaku był... człowiek, a konkretniej grupa bandytów, która napadła podróżującego kupca i jego nastoletnią córkę, zamierzając zgwałcić ją na oczach rodzica. Geralt, chcąc odegrać rolę bohatera, widowiskowo zabił jednego z maruderów, reszta natomiast na sam widok brutalnego morderstwa uciekła w popłochu. Wiedźmin nie spotkał się jednak z oczekiwaną reakcją; przerażony kupiec uciekł razem z oprawcami, a jego zalana łzami córka zemdlała ze strachu^[1]. Wydarzenia te miały miejsce 22 marca^[2] 1229 r.^[3]. 18-letni^[4] wówczas Geralt za wspomniany czyn został postawiony przed lokalnym sądem w postaci wójta Bulavy w miejscowości Neuhold, który chciał go skazać na 20 batów nawet nie za morderstwo, ale za wejście do sadyby z bronią^[5]. Za młodym wiedźminem wstawił się Blaufall, nadzorca budowy Wielkiej Drogi, który potrzebował skorzystać z usług pogromcy potworów^[6]. Kiedy już wydawało się, że młodego wiedźmina nie spotka żadna kara do miejscowości przybył Reisz Carleton, kapitan miejscowej marchii, który chciał powiesić wiedźmina za zabójstwo ww. marudera, ponieważ był on dezerterem z jego oddziału. Ostatecznie Geralta przed śmiercią uratował Preston Holt, który następnie złożył mu propozycję współpracy^[7].

Geralt miał polować na potwory i odczyniać klątwy w zastępstwie za Prestona na terenie Kaedwen. Młody łowca potworów nieoficjalnie przystał na tę propozycję i do połowy maja 1229 r.^[8] spędził czas na treningu w Rocamorze pod okiem Prestona, a następnie wyruszył na szlak i przez resztę 1229 roku, aż do sierpnia 1230 r. podróżował wyłącznie po terenach wszystkich marchii Kaedwen powoli budując swoją reputację. Finalnie, po zamknięciu swoich spraw w królestwie ponownie wyruszył na szlak w 1231. r., wpierw by dokonać zemsty za śmierć swojego mentora Prestona Holta, a następnie by pracować jako wiedźmin również w innych częściach świata.

Te, jak i późniejsze doświadczenia oraz wrogie nastawienie ludzi do wiedźminów, sprawiły, że stał się on dość pesymistyczny i nabył obojętnego stosunku do świata. W następnych latach Geralt podróżując po Królestwach Północy, zdobył renomę profesjonalnego łowcy potworów, jednak pomimo zwiedzenia wielu nowych miejsc najczęściej na zimowanie wracał do Kaer Morhen w Góry Sine. W międzyczasie zaprzyjaźnił się z bardem Jaskrem, który niejednokrotnie go irytował i sprawił mu wiele kłopotów, ale finalnie został jego najlepszym przyjacielem. Późniejsze przygody i czyny Białego Wilka rozsławiły go na cały świat.

Na mocy prawa niespodzianki, Geralt związał się przeznaczeniem z Ciri – niezwykłą księżniczką, zwaną również Lwiątkiem z Cintry. Ich przygody, a także wielu innych napotkanych przez nich postaci, mają miejsce podczas okrutnej II wojny z Nilfgaardem. Poza trudnościami, jakie napotyka na swojej drodze, Geralt wiążę się też z czarodziejką Yennefer oraz bierze udział w bezwzględnej grze wywiadów wojskowych. Chcąc dbać o swoich bliskich, wiedźmin stara się ich chronić, jednak nadal, na przekór wszystkim, zachować neutralność w ogarniętym wojną świecie.

Szkolenie Ciri i przewrót na Thanedd[]

Geralt oraz pozostali wiedźmini z Kaer Morhen, z pomocą czarodziejki Triss Merigold, rozpoczęli szkolenie Ciri na wiedźminkę. Ich świat dzielił wówczas krok od wojny między Królestwami Północy, a Cesarstwem Nilfgaardu. Okazało się, że dziewczynka jest źródłem i ma w sobie wielki potencjał magiczny. Kiedy Cirilla wyjechała do Ellander, aby pobierać nauki w świątyni Melitele, Geralt poprosił Yennefer, aby ta została mistrzynią Ciri i umożliwiła jej zostanie czarodziejką. Cirilla została uczennicą ukochanej Geralta i zaczęła uczyć się czarodziejskiego fachu.

Na początku lipca 1267 roku wiedźmin razem z Yennefer wziął udział w balu, który odbył się na wyspie Thanedd. Nie wiedział, że celem biorących udział w przyjęciu czarodziejów współpracujących z północnymi państwami było pojmanie magów związanych z Nilfgaardem. Finalnie cała uroczystość zmieniła się w brutalną bitwę. Co więcej, jedna z czarodziejek, Francesca Findabair, wpuściła na wyspę Scoiaʼtael oraz dwóch ludzi, których zadaniem było schwytanie Ciri. Dziewczynce jednak udało się uciec za pomocą zniszczonego portalu znajdującego się na szczycie Wieży Mewy. W trakcie ucieczki Ciri do wieży Geralt stanął do walki z Vilgefortzem, którą przegrał i w wyniku które odniósł poważne rany. Po zniszczeniu Wieży Mewy Triss Merigold w asyście Tissaii de Vries teleportowała wiedźmina do Brokilonu.

Brokilon[]

Rannym Geraltem zajęły się driady z Brokilonu. Ich sojuszniczka, Maria Barring, zgodziła się prowadzić dla wiedźmina wywiad, aby zdobyć informacje o Ciri. Ze zdobytych przez nią informacji wynikało, że księżniczka jest w Nilfgaardzie, i ma zostać żoną panującego tam Emhyra var Emreisa. Geralt postanowił odzyskać swoją przybraną córkę, i wyruszyć na niemal samobójczą wyprawę do wrogiego kraju.

Wyprawa[]

Wyruszył razem z Jaskrem, lecz po pokonaniu krótkiego odcinku drogi natknęli się oni na havekarów, z którymi wdali się w bójkę. Pomogła im wówczas Maria Barring, która, jak się okazało, śledziła ich od momentu, w którym opuścili Brokilon. Havekarzy transportowali drewnianą skrzynię, w której wiedźmin znalazł uwięzionego nilfgaardzkiego rycerza. Był to Czarny Rycerz z koszmarów Ciri, którego dziewczynka zapamiętała z rzezi Cintry i którego Geralt spotkał już wcześniej na Thanedd. Pozwolił mu się jednak uwolnić, a sam odjechał w swojej trzyosobowej drużynie. Dzięki łuczniczce, sojusznicy trafili na właściwy szlak prowadzący do Nilfgaardu, chociaż Maria Barring (nazywana Milvą, czyli Kanią) początkowo nie wierzyła w to, że wyprawa ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Po drodze natknęli się na ocalałe z ataków na wsie kobiety i dzieci, prowadzone przez grupę krasnoludów i jednego gnoma pod przywództwem Zoltana Chivaya, do którego dołączyli. W pewnym momencie wędrówki napotkali też Emiela Regisa, który przedstawił się im jako znający się na ziołach cyrulik i dołączył do ich kompanii. Regis kilkakrotnie w czasie wędrówki zadziwił Geralta i jego kompanów niezwykłymi zdolnościami – potrafił na przykład podnieść z ogniska rozgrzaną do białości podkowę i się nie poparzyć. W ten sposób wiedźmin wywnioskował, że cyrulik jest w istocie wampirem wyższym.

Vissegerd i wędrówka do Caed Dhu[]

Kompania trafiła do obozu przejściowego dla uchodźców, który następnie został zaatakowany przez Nilfgaardczyków. Na odsiecz przybyły wojska Królestw Północy. W wyniku bitewnej zawieruchy Geralt i Jaskier zostali uwięzieni i przetransportowani do obozu Nordlingów pod zarzutem szpiegostwa. Wówczas cintryjski marszałek Vissegerd zamierzał ich zabić. Ocalił ich Regis, który zdołał samym spojrzeniem uśpić strażników. Następnie wiedźmin i poeta udali się do miejsca wskazanego przez Emiela, gdzie czekali na nich Milva oraz Czarny Rycerz – Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach. Geraltowi nie podobała się obecność Cahira w drużynie, gdyż pamiętał, że Ciri miała przez niego koszmary, ale reszta kompanii go zaakceptowała. Później wiedźmin wyjawił całej drużynie to, co odkrył wcześniej na temat Emiela Regisa. Mężczyzna to potwierdził, lecz przyznał jednocześnie, że już dawno zrezygnował z picia krwi i opowiedział, dlaczego już tego nie robi. Po dłuższym czasie sojusznicy Geralta zaufali mu. Za radą Regisa, cała drużyna wyruszyła do Caed Dhu, czyli Czarnego Lasu, w nadziei, że żyjący tam druidzi udzielą im informacji o miejscu pobytu Ciri.

Gry[]

Wiedźmin[]

Po pozornej śmierci w trakcie Pogromu przeprowadzanego przez ludzi na nieludzi pod koniec książkowej sagi, Geralt powraca do żywych, nie pamiętając szczegółów swojego powrotu ani ostatnich pięciu lat swojego życia. Powrócił dlatego, że został uratowany przez Ciri, która teleportowała go w okolice Kaer Morhen. Tam zajmują się nim wiedźmini oraz Triss Merigold. Wkrótce dochodzi do ataku na wiedźmińską twierdzę. Za atakiem stoi potężna hanza zwana Salamandrą, dowodzona przez czarodzieja-renegata Azara Javeda oraz płatnego zabójcę Magistra. Agresorzy wykradają z laboratoriów receptury i składniki potrzebne do przeprowadzenia wiedźmińskich przemian.

Geralt wyrusza w pościg za Salamandrą w kierunku Wyzimy, gdzie spotyka i poznaje osoby ze swojej przeszłości oraz wplątuje się w konflikt pomiędzy Zakonem Płonącej Róży, a Scoia'tael.

Biały Wilk po zabiciu Magistra i Javeda oraz odzyskaniu wiedźmińskich receptur dowiaduje się, że Salamandra działała na zlecenie samego Jakuba de Aldersberg. Gdy dociera do siedziby Wielkiego Mistrza, zostaje przeniesiony do jego wizji, w której Białe Zimno zniszczyło całą Północ. Wiedźmin w końcu zabija Jakuba de Aldersberg oraz przełamuje jego iluzję. Wkrótce potem udaremnia zamach na życie króla Foltesta z rąk skrytobójcy.

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów[]

Po uratowaniu króla Foltesta przed śmiercią z rąk królobójcy, Geralt został prywatnym ochroniarzem króla.

Podczas szturmu na Zamek La Valette, król został zabity z ręki Letho z Gulety, a Geralt został posądzony o królobójstwo i wtrącony do lochu. Trzy dni później został zaprowadzony do Vernona Roche'a na przesłuchanie. Po przedstawieniu swojej wersji wydarzeń, Biały Wilk przekonał dowódcę Niebieskich Pasów, aby pomógł mu wydostać się z więzienia w zamian za złapanie prawdziwego królobójcy.

Wiedźmin razem z Triss Merigold i oddziałem Vernona udaje się w pościg za królobójcą, podczas którego zahacza o miasteczko Flotsam, gdzie wdaje się w konflikt z Bernardem Loredo oraz okolicznym komandem Scoia'tael pod dowództwem elfa Iorwetha. Dochodzi także do konfrontacji Geralta z Letho, w której Biały Wilk ponosi porażkę. Wkrótce potem wiedźmin może wybrać czy w dalszy pościg za swoim wrogiem ruszy z Vernonem, czy Iorwethem.

Podczas dalszej podróży po Królestwach Północy Geralt poznaję intrygę Loży dotyczącą morderstw ważniejszych królów. Jest też świadkiem ważnych politycznych przemian – do niektórych zresztą sam się przyczynia. W końcu ponownie spotyka Letho z Gulety, którego, jeśli zechce, może zabić w walce. Natomiast Cesarstwo Nilfgaardu szykuje inwazję na Królestwa Północy.

Wiedźmin 3: Dziki Gon[]

Po odnalezieniu Letho z Gulety – królobójcy działającego na zlecenie Emhyra var Emreisa, a także po burzliwym zakończeniu obrad w Loc Muinne, Geralt odzyskał pamięć i wraz z Vesemirem ruszył na południe, by odnaleźć miłość swego dawnego życia – Yennefer z Vengerbergu. W tym samym czasie armia Nilfgaardu wdzierała się w głąb królestw nordlingów podbijając kolejne osłabione państwa.

Po półrocznych poszukiwaniach w wojennej zawierusze, Geralt odnalazł czarodziejkę w Białym Sadzie. Wiedźmin dowiedział się od niej, że cesarz var Emreis oczekuje go w Wyzimie. Geralt pożegnał się więc z Vesemirem, a następnie udał się z Yennefer i nilfgaardzkimi żołnierzami do Wyzimy. W drodze ich eskortę zaatakowali jeźdźcy Dzikiego Gonu, jednak wiedźminowi i jego partnerce udało się dotrzeć do stolicy bez odniesienia jakichkolwiek obrażeń.

Na prywatnej audiencji u Emhyra, Geralt dowiedział się, że po latach powróciła osoba, z którą związało go przeznaczenie – Ciri. Świadkowie twierdzili, że dziewczynę znowu ściga Dziki Gon. Odnalezienie popielatowłosej wiedźminki nie leży wyłącznie w interesie jej dawnych opiekunów, ale także nilfgaardzkiej racji stanu. Geralt i Yennefer łączą więc siły z cesarzem, by zapobiec dostaniu się Cirilli w ręce Czerwonych Jeźdźców.

Dane z pozostałych źródeł[]

W filmie i w serialu w rolę dorosłego Geralta wcielił się Michał Żebrowski, na dodatek aktor użyczył głosu wiedźminowi w polskiej wersji językowej serialu Wiedźmin od Netflixa. Małego Geralta zagrał z kolei Maciej Łagodziński. W grach głosu Geraltowi użyczył Jacek Rozenek. W audiobookach głosu użycza mu Krzysztof Banaszyk. W serialu Wiedźmin od Netflixa w rolę Geralta wcielił się natomiast Henry Cavill.

Uwagi[]

Ogólne[]

Geralt podczas rozmowy lubił ironizować.
Geralt, jako pozbawiona pochodzenia sierota, chciał z początku przedstawiać się jako Geralt Roger Eryk du Haute-Bellegarde. Dopiero Vesemir uświadomił mu, że to „śmieszne, pretensjonalne i kretyńskie”. Ostatecznie wiedźmin nadał sobie przydomek „Geralt z Rivii”. Nauczył się nawet naśladować rivski akcent.
Swoje długie włosy utrzymywał w szyku za pomocą opaski (narzekał, gdy Yennefer zabroniła mu noszenia jej podczas balu).
Mutacja naczyń krwionośnych uniemożliwia Geraltowi rumienie się, co uznał za bardzo przydatne w niektórych momentach.
Włosy Geralta zbielały nie w wyniku, jak się powszechnie sądzi Próby Traw, a w efekcie dodatkowych, eksperymentalnych mutacji, o których opowiada Ioli I w Głosie Rozsądku.
Za Geraltem nie przepadały koty. Ich typową reakcją na widok wiedźmina była ucieczka.
Tylko dwóm osobom udało się pokonać Geralta w pojedynku – czarodziejowi Vilgefortzowi z Roggeveen (w książce) i wiedźminowi Letho z Gulety (w grze) – mogli oni przy pierwszej walce z Białym Wilkiem bez problemu go zabić. Nie uczynili tego ze względu na pewien sentyment, który czuli do Geralta. Warto nadmienić, że Vilgefortz przypłacił to życiem przy następnym spotkaniu z wiedźminem. Letho może spotkać podobny los, lecz w zależności od wyborów gracza, może też przeżyć.
Geralt miał tendencję do nawiązywania dłuższych i krótszych romansów z czarodziejkami. Oprócz z Yennefer miał także romans z Triss, Fringillą Vigo, Lyttą Neyd, Mozaïk i Tizianą Frevi, w grach opcjonalnie również z Cynthią i Keirą Metz.
Driady i elfy nazywają go Gwynbleidd. Co ciekawe, w języku walijskim „biały wilk” to blaid gwyn.
Mimo że był wiedźminem, Geraltowi udało się zawrzeć kilka szczerych i serdecznych przyjaźni. Miał także wielu wrogów, chociażby z powodu bycia mutantem.
Geralt każdego swego konia nazywał Płotka. Przyznał Jaskrowi, że nigdy nie miał konia o innym imieniu.
Był sceptycznie nastawiony do świata, problemów i otaczających go ludzi. Tłumaczył to wszystko głównie swoją mutacją oraz anachronicznością i niezdolnością do zaakceptowania nowych praw rządzących tym światem.
Geralt stresując się, lub mając zły nastrój, mówił nieraz nazbyt emocjonalne i nieprzemyślane rzeczy. Wśród wiedźminów, nawet długo po jego rzekomej śmierci, funkcjonował zwrot: „Nie bądź, kurwa, taki Geralt” ^[9]
Geralt nigdy całkowicie nie wyleczył nogi po walce z Vilgefortzem. W grze Wiedźmin w akcie IV, Berengar zwraca uwagę na to, że w wyniku dawnej kontuzji wykonując półobrót podczas walki, Geralt odsłania pachwinę.
W Caed Myrkvid bełt rozorał mu ucho. Gdy później Geralt poprosił Milvę, by zobaczyła co się stało z jego uchem, ta stwierdziła, że jest urwane. W grze, Geralt nie ma śladu po wspomnianym bełcie.
W 1245 roku zabija Idra, zaczynając swoje polowanie na mutanty Idarrana z Ulivo; ostatnie żyjące dzieło tego czarodzieja zabija w 1373 r. i kończy tym samym trwające 128 lat łowy.
Nie ma talentu malarskiego.
Istnieje stereotyp mówiący o tym, że każda osoba pochodząca z Rivii to złodziej, więc nie cieszą się oni zbyt dobrą sławą.
Nie umie gotować.
Potrafi czytać Pierwsze Runy.^[10]

Książki[]

W ostatniej scenie „Chrztu ognia” Geralt, w nagrodę za zasługi podczas bitwy z Nilfgaardczykami, otrzymał od Meve – królowej Rivii i Lyrii – tytuł szlachecki. Od tej pory mógł się nazywać Geraltem z Rivii zgodnie z prawdą.
Ciri w trakcie transu, przepowiedziała, że jej opiekun zginie od trzech zębów. Jak się okazało, były to widły.
Podczas uczty u królowej Calanthe, Geralt przybrał imię Ravix z Czteroroga.
Chcąc dostać się do ludzi Słowika, Geralt, podając się za własnego zabójcę, oddał swój wiedźmiński medalion Schirrú, który chciał dowodu śmierci wiedźmina. Półelf niedługo potem zginął spalony w Wiklinowej Babie, a wraz z nim przepadł symbol cechowy wiedźmina. Po utracie swojego wiedźmińskiego medalionu, Geralt otrzymał nowy, wykonany dla niego przez Fringillę Vigo. Choć nie działał identycznie jak oryginał, miał inne, dodatkowe właściwości – z jego pomocą wiedźmin stworzył iluzję, na którą dał się nabrać potwór z winnicy w Toussaint, a także Vilgefortz. Pod koniec książki, Geralt otrzymał od Cirilli medalion wilka po pokonaniu przez nią Bonharta.

Gry[]

W grze Wiedźmin 1, Adda Biała ma lekką obsesję na jego punkcie.
W grze Wiedźmin 2, Yarpen Zigrin mówi ironicznie, że po oczach można poznać, że Geralt to wrażliwiec (oczy wiedźmina przez mutacje były podobne do kocich, a ich widok powodował u ludzi strach).
W trzeciej odsłonie gry, Geralt posiada lekką poręczną kuszę, mimo że w sadze nigdy nie używał broni dystansowej. Jedynie fragment tomu „Krew elfów” w momencie, w którym, Geralt wraca z polowania zawiera zdanie, że wiedźmin przyniósł „ustrzelonego koziołka”. Jest to jednak jedyny taki moment w całym cyklu.
W grze „Wiedźmin 3: Dziki Gon”, Geralt wyraźnie mówi i pokazuje iż nie cierpi, wręcz nienawidzi portali jakiegokolwiek rodzaju.
W dodatku Krew i Wino, można się dowiedzieć, że Geralt w pierwszej części gry nosił pancerz szkoły Mantikory.

Filmy i seriale[]

W filmie „Wiedźmin” z 2001 roku przełożeni Geralta często zasłaniają się kodeksem wiedźmińskim, mimo że w książkach i grach ów kodeks tak naprawdę nie istniał, będąc w rzeczywistości wymówką. Wymyślił go sam Geralt, gdyż: „Ludzie to lubią. Takich, którzy mają jakieś kodeksy i kierują się nimi, szanuje się i poważa” (Ostatnie życzenie, Głos rozsądku 4).