- Informacje
- Opisy z książek i gier
Są na niebie i ziemi rzeczy, o których nie śniło się filozofom.Batolomeo Dares, po próbie skontaktowania się z bytem z innej płaszczyzny egzystencji i zamknięciu w azylu dla obłąkanych.[1]
Klucznik – potwór strzegący rezydencji von Evereców.
Wiedźmin 3: Serca z Kamienia[]
Został przyzwany przez Olgierda von Evereca z innego wymiaru, aby strzegł posiadłości oraz dbał o Iris. Kobieta czuła jednak do niego wstręt i nakazała mu trzymać się z daleka od siebie. Z tego powodu potwór nie mógł później pochować jej ciała.
Śmierć pani nie zakończyła służby Klucznika – nadal chronił rezydencji przed nieproszonymi gośćmi, szczególnie złodziejami, dla których rzekomo opuszczone domostwo stanowiło okazję do wzbogacenia się. Każdego zabitego chował na specjalnym cmentarzu.
Ostatecznie został pokonany przez Geralta, który przybył do rezydencji, aby spełnić trzecie życzenie Olgierda.
Umiejętności[]
Klucznik był wręcz nadludzko wytrzymały i silny. Służył z obojętnością golema, a w czasie walki był równie efektywny, co w czasie pracy. Nie czuł bólu, a każdy zadany cios wręcz dodawał mu sił, podobnie jak każde trafienie Geralta dzierżoną łopatą. Co więcej Klucznik potrafił przywoływać potępione dusze z grobów i leczył się wchłaniając je. Wiedźmin z trudem unikał straszliwych ciosów jego broni, a jedyna okazja na zranienie stwora, nadarzała się, gdy ten wbijał łopatę w ziemię, by zaczerpnąć tellurycznej energii i porazić nią przeciwnika.
Ciekawostki[]
- Geralt patrząc na jego zwłoki, stwierdził, że Klucznik z powodu swojej poważnie zdeformowanej budowy ciała nie miał prawa żyć.
- Klucznik był bardzo tajemniczy. Nieznane jest jego dokładne pochodzenie, a także iloraz jego inteligencji. Z jednej strony nic nie mówił (przynajmniej nie we wspólnym języku) i wydawał się prymitywny. Z drugiej strony dobrze rozumiał polecenia wydawane mu przez Olgierda oraz Iris i pomimo tego, że nikt mu nie kazał (chyba że Iris za życia, ale o tym nie wiadomo) zakopywał zwłoki zabitych przez siebie intruzów, tworząc przy tym, swego rodzaju cmentarz.
- Cytat użyty w bestiariuszu pochodzi z Hamleta Szekspira. Został również wykorzystany przez Mickiewicza w drugiej części Dziadów.