Kult Lwiogłowego Pająka (st. Coram Agh Ter) – religia z Południa[1]. Jej wyznawcy wierzą w Corama Agh Tera[1][2][3].
Opis[]
Ołtarz w świątyni Corama Agh Ter
Religia pochodzi z południowych krain. W 1161 r. w Loredo, Geso kupiec Ambrosio założył pierwszą wspólnotę złożoną z ośmiu członków. Mieszczanie zafascynowani nową wiarą szybko przyłączali się do zgromadzenia. Niektórzy zostali aresztowani i poddani torturom, żeby wyjawić informacje o innych czcicielach Corama Agh Tera. Ambrosio wraz z częścią pojmanych wyznawców spłonął na stosie, a pozostali wierni rozproszyli się po całym Kontynencie, rozpowszechniając kult we wszystkich krajach północy[1].
Świątynie oraz chramy dla plugawego bóstwa wyznawcy budowali w leśnych ostępach, na bagnach albo w górskich dolinach, a sami osiedlali się poza granicami miast. Z powodów bezpieczeństwa opracowali szereg sekretnych znaków, dzięki którym mogli rozpoznawać się nawzajem. Kapłani poza nabożeństwami nie nosili wyróżniających szat. Wraz z upływem czasu kult przestał być ścigany, a sami wierzący mogli głosić swoją wiarę otwarcie w niektórych miejscach[1][2].
Czciciele Corama Agh Tera uważają go za Wielkiego Tkacza, który przeplata ogromną pajęczynę symbolizującą ludzkie losy. Pajęczyna jest ciągle poprawiana oraz rozszerzana. Zerwanie nici oznacza czyjąś śmierć, natomiast samobójstwo powoduje pęknięcie nici, a dusza samobójcy trafia w sieć bóstwa i zostaje przez niego pożarta. W chramach nie ma wizerunków bóstwa. W świątyni pali się zielony ogień, a na ołtarzach leżą czaszki oraz kości osób nagle zmarłych[1].
Wyznawcami zostawali ludzie, którzy przeżyli tragedię związaną z utratą bliskiej osoby. Inne osoby, które decydowały się na wiarę w Corama Agh Tera były związane na co dzień ze śmiercią, np. żołnierze, zbóje, kaci. Kapłani wybierani byli spośród najbardziej zasłużonych wiernych. Ich celem było utrzymywanie Pajęczyny w należytym porządku. Musieli pomagać przy uśmiercaniu osób, które zostały wskazane przez boga w wizji[1].