- Informacje
- Opisy z książek i gier
Dane z książek Sapkowskiego[]
Pejzaż przedstawia spotkanie Cregennana z Lod i Lary Dorren z Shiadhal, legendarnych kochanków, rozdzielonych i zniszczonych przez czas pogardy. On był czarodziejem, ona elfką, jedną z elity Aen Saevherne, czyli Wiedzących. To, co mogło być początkiem pojednania, zmieniło się w tragedię.
(...)
To portret Lary Dorren aep Shiadhal wykonany na podstawie starożytnej miniatury.
– Gratuluję – wiedźmin ukłonił się Lydii van Bredevoort, a głos nie drgnął mu nawet. – To prawdziwe arcydzieło
Głos mu nie drgnął, choć Lara Dorren aep Shiadhal patrzyła na niego z portretu oczami Ciri.
– (...) Krótko: w wyniku uknutej intrygi Cregennan został zgładzony. Lara Dorren, zaszczuta i ścigana, zmarła z wycieńczenia na jakimś pustkowiu, rodząc córkę. Dziecko uratowano cudem. Przygarnęła je Cerro, królowa Redanii.
– Przerażona klątwą, którą rzuciła na nią Lara, gdy Cerro odmówiła jej pomocy i wypędziła na mróz.
– (...) A już i tak zaczynała krążyć plotka, że sama Falka urodziła się potworem skutkiem klątwy Lary Dorren, co było oczywistą bzdurą, Falka urodziła się, zanim jeszcze Lara poznała Cregennana. Ale jakoś mało komu chciało się liczyć lata.
Nawet spośród innych niesamowicie wręcz realistycznych, uchwyconych w ruchu lub geście posągów wskazywany przez Avallac'ha wyróżniał się. Biała marmurowa elfka, półleżąca na płycie, sprawiła wrażenie, jak gdyby – przebudzona – miała za chwilę usiąść i wstać. Była obrócona twarzą ku pustemu miejscu u jej boku, a uniesiona dłoń zdawała się dotykać tam czegoś niewidzialnego. Na twarzy elfki malował się wyraz pokoju i szczęścia.
– To jest Lara Dorren aep Shiadhal. Oczywiście, to nie grób, lecz cenotaf. Dziwi Cię pozycja posągu? Cóż, nie znalazł poparcia projekt, by wykuć w marmurze oboje legendarnych kochanków: Larę i Cregennana z Lod. Cregennan był człowiekiem, byłoby świętokradztwem marnować amellski marmur na jego statuę. Byłoby bluźnierstwem stawiać statuę człowieka tutaj, w Tir na Bea Arainne. Z drugiej strony, jeszcze większą zbrodnią byłoby z premedytacją niszczyć pamięć o tym uczuciu. Sięgnięto więc po złoty środek. Cregennana... formalnie tutaj nie ma. A jednak jest. W spojrzeniu i pozie Lary. Kochankowie są razem. Nic nie zdołało ich rozdzielić. Ani śmierć, ani niepamięć... Ani nienawiść.
Lara Dorren nie była zwykłą elfką; była ładunkiem genetycznym, specjalnie przygotowanym, rezultatem wieloletnich prac; w połączeniu z innym ładunkiem elfim miała urodzić jeszcze bardziej specjalne dziecko; poczynając z nasienia człowieka zmarnowała rezultaty setek lat planowania i przygotowań.
Dane z Genealogii[]
Lara Dorren była czystej krwi elfką, toteż nic nie wiadomo ani o miejscu jej urodzenia, ani o jej rodzicach – elfy nie przywiązują bowiem wagi do miejsc narodzin, a związki rodziców i dzieci bywają zazwyczaj – co bardzo dziwi ludzi – zupełnie luźne i całkowicie niezobowiązujące. Matką Lary była jednak w oczywisty sposób elfką, o imieniu Shiadhal, albowiem elfki – jeśli w ogóle decydują się na powołanie się na rodzica w noszonym imieniu – najczęściej posługują się matronimikiem – imieniem matki.
LARA była Wiedzącą (Aen Saevherne), czymś w rodzaju najwyższego, elitarnego kręgu elfich magów. Nie jest jednak pewnym, czy o byciu Wiedzącym decydowała genetyka, wyszkolenie, czy jakieś nieznane rytuały. Sprawa ta do dziś nie jest wyjaśniona.
Względem jej romansu zobacz CREGENNAN.
Po zamachu i śmierci Cregennana Lara, będąc w zaawansowanej ciąży, uciekała w stronę Tretogoru i tu natknęła się przypadkiem na podróżującą królową Redanii, Cerro, żonę króla VRIDANKA (vide „Dynastia redańska"). Wtedy doszło do wydarzenia, o którym krążą dwie wersje:
Baśń o Larze Dorren, wersja ludzka:
Królowa odrzekła: „Nie mnie o łaskę proś, ale tych, których czarami twymi ukrzywdziłaś. Miałaś odwagę złe czyny popełniać, miejże odwagę i teraz, gdy pogoń i sprawiedliwość blisko. Nie w mej mocy grzechy ci wybaczać.” Natenczas zaparskała wiedźma niby kot, zabłysły jej złe oczy. „Moja zguba blisko, zakrzyknęła, ale i twoja niedaleko, królowo. Wspomnisz jeszcze w godzinie strasznej śmierci Larę Dorren i jej klątwę. A i to wiedz, że przekleństwo moje doścignie i potomków twoich, do dziesiątego pokolenia.” Zmiarkowawszy jednak, że w piersi królowej nieulękłe bije serce, zła elfia czarownica przestała lżyć i grozić, klątwą straszyć, zaczęła jak suka skamleć o pomoc i zmiłowanie...
Baśń o Larze Dorren, wersja elfia:
...ale błagania nie zmiękczyły kamiennych serc Dh'oine, bezlitosnych, okrutnych ludzi. A gdy Lara, prosząc o litość już nie dla niej, ale dla jej dziecka, uczepiła się drzwi karety, na królewski rozkaz zbir–kat uderzył kordem i odrąbał jej palce. A gdy w nocy mróz luty ścisnął, Lara wydała ostatnie tchnienie na wzgórzu wśród lasów, rodząc córeczkę, którą chroniła resztką tlącego się w niej ciepła. I choć wokół była noc, zima i śnieżyca, na wzgórzu stała się nagle wiosna i zakwitły kwiaty feainnewedd. Do dziś takie kwiaty rosną tylko w dwóch miejscach: W Dol Blathanna i na wzgórzu, na którym skonała Lara Dorren aep Shiadhal.
Jak łatwo się domyślić, absolutnie nie wiadomo, która z powyższych wersji jest prawdziwa. Najprawdopodobniej obie są kłamliwe, obie służą szowinistycznej propagandzie. Ale czy to coś zmienia? Tam, gdzie prawda umiera, idąc w zapomnienie, tam kłamstwo, fikcja i konfabulacja biorą na siebie ciężar kronikarskiego obowiązku. Tym samym każda przeszłość ma nieskończenie wiele wersji. Nieprawdziwych.
LARĘ DORREN prawdopodobnie pochowano tam, gdzie zmarła, t.j. w lasach nieopodal Tretogoru, stolicy Redanii. Jednak legenda mówi, że elfy zabrały ciało LARY i pochowały w tajemnych grotach, w słynnym podziemnym elfim mieście Tir na Beag Arainne, gdzie nigdy nie stanęła i nie stanie stopa Dh'oine – człowieka.
LARA DORREN AEP SHIADHAL była jedną z piękniejszych kobiet swoich czasów, toteż zachowały się dane:
- Włosy: jasny blond
- Oczy: zielone
- Wzrost (w calach): 5 stóp 7 cali
- Wymiary (w calach) biust–talia–biodra: 34 x 21 x 33