Mandragora inaczej zwana belladoną, bądź dziwostrętem. Jest to roślina bulwiasta, o kształcie przypominającym człowieka. Panuje ogólna opinia że mandragora po wyrwaniu z ziemi zawodzi i wrzeszczy rzucając klątwy, przez co można postradać zmysły, bądź nawet umrzeć. Jednakże jest to całkowicie mylna opinia która się wzięła z tego że mandragora jest silnie toksyczna, a jej opary mogą wywołać halucynacje, zawroty głowy, bądź nawet bardziej opłakane efekty. Tak więc, mandragora ani nie wrzeszczy, ani nie zawodzi, ani nie rzuca uroków. Mandragora jest bardzo drogą rośliną przede wszystkim cenioną w medycynie i farmacji. Wiele osób też uważa że wykorzystuje się ją do wytwarzaniu magicznych afrodyzjaków, lecz jest to kolejny zabobon. Inną ciekawą właściwością belladony jest to że można z niej pędzić doskonały bimber ceniony wśród koneserów.
Dane z książek Sapkowskiego
Mandragora a. dziwostręt, rodzaj roślin z rodziny psiankowatych, obejmujący rośliny zielne, bezłodygowe z korzeniami rzepowemi, w których dostrzedz można podobieństwo do postaci ludzkiej; liście zebrane są w rozetę. M. autumnalis a. officinalis, uprawiana na niewielką skalę w Vicaro, Rowan i Ymlac, dziko rośnie rzadko. Jagody zielone, następnie żółknące, jadane są z octem i pieprzem, liście używają się w stanie surowym. Korzeń m., dziś ceniony w medycynie i farmacji, miał dawniej wielkie znaczenie w zabobonach, zwłaszcza u ludów Północy; wyrzynano z niego figurki ludzkie (alruniki, alrauny) i przechowywano w domach jako szacowny talizman. Uważano je za ochronę od chorób, dawały szczęście w procesach, kobietom zapewniały płodność i łatwe porody. Strojono je w sukienki i na nowinu dawano nową odzież. Korzeniami m. prowadzono handel, a cena ich dochodziła do sześćdziesięciu florenów. Do tegoż celu używane były korzenie przestępu (ob.). Wedle zabobonu był korzeń m. używany do czarów i czarodziejskich flirtów, a także trucizn; przesąd ten powrócił w okresie polowań na czarownice. Zarzut zbrodniczego posługiwania się m. postawiono m.in. w procesie Lukrezii Vigo (ob.). Używać m. jako trucizny miała też legendarna Filippa Alhard (ob.).
Effenberg i Talbot,
Encyclopaedia Maxima Mundi, tom IX