- Informacje
- Opisy z książek i gier
Dane z książek Sapkowskiego[]
I było coś, co żyło tylko po to, by zabijać. Z głodu, dla przyjemności, powodowane czyjąś chorobliwą wolą, z innych przyczyn. Mantikora, wyvern, mglak, żagnica, żyrytwa, przeraza, leszy, wampir, ghul, graveir, wilkołak, gigaskorpion, strzyga, zjadarka, kikimora, wipper.
Gdyby jeszcze okazało się, że starca dziabnęła żądłem mantikora lub pokąsał wilkołak, Triss uwierzyłaby, że wezwano ją do niego.
– Co to było za monstrum? – spytał Aplegatt, wstrzymując konia, by móc kontynuować rozmowę z woźnicami wlokącego się wozu. – Smok?
– Nie, nie smok – powiedział drugi staruszek, ten w słomianym kapeluszu. – Powiadają, mandrygora, czy jakoś tak. Pachołek gadał, że latająca bestyja, okrutnie wielga. A zawzięta! myślelim, zeżre rycerza i odleci, ale gdzie tam! Siadła pono na drodze, kurwa jej mać, i siedzi, syczy, zębiskami łyska...
(...)
Aplegatt stanął w strzemionach. Pomimo zapadających ciemności i tłoczących się ciekawskich dostrzegł podnoszone przez żołnierzy ogromne płowe cielsko. Nietoperze skrzydła i skorpioni ogon potwora wlokły się bezwładnie po ziemi. Krzyknąwszy chóralnie, wojacy unieśli zewłok wyżej i zwalili na wóz. Zaprzężone do wozu konie, zaniepokojone widać smrodem krwi i ścierwa, zarżały, targnęły dyszlem.
Do potwora było ze staje, albo i więcej nawet, ale on tylko z dala pojrzał i od razu mówi, że to jest mantikora wyjątkiem wielga i że ubije ją, jak mu dwieście koron zapłacą.
Dane z Gry Wyobraźni[]
Latający potwór, stanowiący dziwaczną hybrydę lwa, nietoperza i skorpiona. Płowe cielsko lwa, podobnej wielkości jak u swego pierwowzoru, opatrzone jest nietoperzowatymi skrzydłami i skorpionim ogonem, zakończonym jadowitym kolcem.
Mantikora ma nie więcej rozumu niż zwykłe zwierzę. Uwielbia świeże mięso, a gdy raz spróbuje człowieka, nie może się powstrzymać od stałego kosztowania owego smakołyku.
Mantikory atakują z lotu, powalając ofiarę przednimi łapami. Kolca jadowego używają rzadko – tylko wtedy, gdy nie zależy im na zjedzeniu ofiary, trucizna ta jest bowiem też groźna dla samej bestii.
Stwory te są dwu- płciowe i żyworodne, często łączą się w pary na całe życie. Młode wychowują w gniazdach mieszczących się wśród górskich szczytów. Szczęśliwie, prawie zawsze poluje samotnie.
Dane z innych źródeł[]
Mantykora żyje w Indiach. Cielsko ma lwa, a głowę i oblicze ludzkie, ale z paszczęką straszliwą, we trzy rzędy ostrych zębisk zbrojną. Skrzydła ma Mantykora orle i ogon skorpioni, jadowitym zakończony kolcem. Jad, w jednym oka mgnieniu śmiertelnie trujący, bierze Mantykora z drzewa Bohun Upas zwanego (ob.). Napada na ludzi z zasadzki, zabija i zżera tak, że ni kosteczki, ba, nawet metalowych sprzączek od kubraków i guzików od gaci nie ostawia.
Gdy w Objawieniu mówi Jan: et de fumo exierunt lucustae in terram et data est illis potestas sicut habent potestatem scorpiones terrae, mniema się, że święty w pobożnej swej prostocie nie lukusty nijakie, ale właśnie Mantykory miał na myśli, które w Dzień Sądu z Otchłani wynijdą i będą trapić grzeszników żądłami swemi.