- Informacje
- Opisy z książek i gier
Morvran Voorhis – nilfgaardzki wojskowy w stopniu generała, dowódca dywizji Alba i czołowy współpracownik Emhyra var Emreisa. Kluczowa postać III Wojny Północnej[1]. W wyniku zamachu stanu doszedł do władzy jako następca Emhyra na cesarskim tronie[2].
Charakterystyka[]
Nigdy nie przepuszczał okazji, by skomplementować damę dworu, opanował kroki wszystkich tańców, znał się bardzo dobrze zarówno na winie, jak i na literaturze[3].
Niezwykle pasjonały go konie. Uważał, że zwierzęta te są znacznie szczersze od ludzi[1][3].
Biografia[]
Urodził się jako legalny syn księcia Voorhisa, wpływowego arystokraty, spokrewnionego z cesarzem Emhyrem[4].
Konspiracja przeciw Emhyrowi[]
W 1268, kiedy Morvran był jeszcze dzieckiem, zawiązany został spisek, mający na celu obalenie cesarza Emhyra. W jego skład wchodzili Joachim de Wett, Ardal aep Dahy, hrabia d'Arvy, Berengar Leuvaarden, Hrabia Broinne oraz Stefan Skellen. Chcieli oni zastąpić aktualnego władcę kimś, kto pełniłby rolę ich marionetki. Voorhis został wytypowany jako potencjalny kandydat, ponieważ posiadał silne prawa do tronu. Jednak w wyniku zdrady Leuvaardena pucz się nie udał[4].
Wzrost pozycji społecznej[]
Jakiś czas po zakończeniu II Wojny Północnej, Morvran wstąpił do nilfgaardzkiej armii. Szybko został awansowany na generała. Mniej więcej w tym czasie został również członkiem Korporacji Handlowej[1].
III Wojna Północna[]
Gdy wybuchła kolejna wojna z Królestwami Północnymi, Voorhis został wytypowany na najważniejszego dowódcę w tym starciu[1]. Jego strategia opierała się na szpiegach, sabotażystach i dywersantach. Taktyka ta okazała się niezwykle skuteczna[3].
W wolnych chwilach spędzał czas w towarzystwie baronowej Marii La Valette w jej willi, a także uczęszczał na wyścigi w pobliżu rezydencji Vegelbudów[1].
Cesarz Nilfgaardu[]
Morvran doszedł do władzy w wyniku spisku opozycji. Z tego też powodu stał się bardzo podejrzliwy i wszystkich wokół uważał za spiskowców. Nie ufał nikomu i był niezwykle okrutny[3].
Jako cesarz wydał wyrok na koadiutora Cesarstwa Petera Evertsena, głównego komornika w czasie wojen północnych, a później wielkiego podskarbiego koronnego, fałszywie oskarżając go o nadużycia[4].
Władzę stracił, gdy pozostała przy życiu szlachta w obawie o własny los siłą odebrała mu władzę. Po nim na cesarskim tronie zasiadł Jan Calveit[3].