Wiedźmin Wiki
Advertisement
Wiedźmin Wiki
Ikona info Ten artykuł dotyczy cesarstwa. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa..

Cesarstwo Nilfgaardu – największe ze znanych państw na Kontynencie. Dominujące mocarstwo światowe stanowiące potęgę polityczną, militarną, jak i gospodarczą. Z początku niewielka republika skupiona wokół miasta Nilfgaard, pod władaniem cesarskiej dynastii Emreisów kraj ten dokonał serii podbojów na niespotykaną w historii skalę, rozprzestrzeniając swoją kulturę oraz niosąc postęp cywilizacyjny.

Prowincje[]

Wasale Imperium[]

Prowincje[]

Państwa oficjalnie niepodległe, zależne od Nilfgaardu[]

Krainy geograficzne[]

Dawne prowincje[]

  • F Sodden Górne Sodden – od zakończenia I Wojny Północnej do Pokoju Cintryjskiego
  • F Verden Verden – od rozpoczęcia II Wojny Północnej do śmierci króla Ervylla
  • F Cintra 2 Cintra – od I Wojny Północnej prowincja zarządzana przez Menno Coehoorna, po Pokoju Cintryjskim królestwo połączone z Cesarstwem unią personalną
  • F Attre Skellige Attre – od I Wojny Północnej prowincja zarządzana przez Menno Coehoorna, później lenno Cintry

Heraldyka i weksylologia[]

Herby[]

Herb Herb pełny

Pierwszy herb został stworzony przez użytkownika SMiki55. Drugi herb został stworzony przez użytkowników SMiki55 i Ruttou i jest oparty na ilustracji z czeskiego wydania sagi.

Flagi[]

Nilfgaardian flag Nilfgaardian flag – alternative

Flagi zostały stworzone przed użytkownika SMiki55.

Gry[]

COA Nilfgaard Tw2 journal Tw3 gwent deck Nilfgaardian Tw3 nilfgaard flag banner1 Tw3 nilfgaard flag banner2 Tw3 nilfgaard flag banner3 Tw3 nilfgaard flag banner4

Historia[]

Początki: od elfów do ludzi[]

Cywilizacja nilfgaardzka rozwinęła się nad rzeką Alba na terenach zwanych Dolną Albą, gdzie powstało miasto nazwane Nilfgaardem, lub też Miastem Złotych Wież[2]. Co prawda, nim metropolia zyskała takie miano nie prezentowała się zbyt okazale. Nilfgaard był bowiem z początku małym osiedlem nadrzecznych lepianek zbudowanych przez pasterzy. Tym, co zadecydowało o sukcesach owego ludu była jego bitność. Od pokonanych przeciwników wcześni Nilfgaardczycy przejmowali osiągniecia techniczne, wojskowe i kulturalne, a innym plemionom oferowali bezpieczeństwo i ład w zamian za podporządkowanie się. Bywały również okresy w których lud ten popadał w zależność od silniejszych, jednak za każdym razem odzyskiwał niezależność i pochłaniał niedawnych ciemiężycieli[3].

Prekursorami kultury późniejszego imperium była frakcja elfów znana jako Aen Nílfe, w początkowych latach kształtowania się narodu widać było również znaczne wpływy zamożnej Etolii oraz Vicovaro[4][3].

Republika: pierwsze podboje[]

Dawniej, nim powstał system cesarski, Nilfgaard był republiką z funkcjonującym senatem. W pewnym momencie małe i niewiele znaczące w regionie państwo wkroczyło na ścieżkę podbojów skierowanych w kierunku południowym. Jednymi z pierwszych ofiar rodzącego się mocarstwa były małe i słabe okoliczne księstwa, Rowan i Ymlac włączone do republiki[5]. Pod koniec XI wieku natomiast Nilfgaardczycy zaatakowali Barsę. Nie wiemy wiele o tym konflikcie i nie jesteśmy w stanie stwierdzić czy cała kraina została podbita. Pewne jest, że taifa Bukhala została przekształcona w prefekturę o znilfgaardczonej nazwie Baccalá[4].

Cesarstwo: Torres[]

Personą odpowiedzialną za przekształcenie republiki w cesarstwo był panujący od XII wieku cesarz Torres var Emreis[6]. Dał on początek Nilfgaardowi takiemu, jaki Północ później poznała. Swoją pozycję monarcha oparł na sojuszu z kultem solarnym oddającym cześć Wielkiemu Słońcu, którego sam został najwyższym kapłanem[7]. Zapoczątkował również serię reform, między innymi zrównując prawa kobiet i mężczyzn, a także unowocześnił armię. Wydał też słynny edykt 8 marca w którym ustanowił Wielkie Słońce religią państwową[3]. W ten oto sposób Torres wzmocnił swój kraj wewnętrznie, zyskując tym samym przydomek Założyciela[7]. Podjął on próby zaistnienia na arenie międzynarodowej, choć nie zawsze z pożądanymi skutkami. Na początku XIII wieku najechał na księstwo Vicovaro, lecz po początkowych sukcesach zmuszony był się wycofać i uznać swoją klęskę[8]. Za sukces uznać można było natomiast mariaż dynastyczny zawarty z odległym księstwem Toussaint. Jego młodszy syn wyszedł bowiem za księżną Adelę Martę wiążąc tamtejszą dynastę z rodem Emreisów, co w przyszłości miało się okazać kluczowe dla polityki Nilfgaardu wobec tego kraju[9].

Ekspansja: Fergus[]

Po Torresie na tron cesarski wstąpił jego syn, Fergus var Emreis. Został zapamiętany jako postać kontrowersyjna i wyjątkowo słaby władca, a pomimo tego to właśnie on rozpoczął pierwsze podboje w kierunku północnym[7][8]. Pierwszym celem nowego władcy była Etolia, którą brutalnie najechał i podbił w 1216 roku. Fergus chciał tym samym przerazić dalsze potencjalne ofiary oraz pokazać im potęgę swojego państwa. Zabieg ten udał się, gdyż w reakcji na zawojowanie Etolii możni vicovarscy wymogli na swoim władcy by ten dobrowolnie zgłosił chęć akcesji do Nilfgaardu. Zwycięski monarcha w geście łaski pozwolił państwu zachować formalną niepodległość, acz uczynił z niego swoją marionetkę. Jego kolejnym celem stała się Gemmera[8]. Księstwo to było wciąż osłabione ostatnimi zawirowaniami politycznymi powstałymi w wyniku obalenia uzurpatora Ponderyka. Do kraju przybyli cesarscy dyplomaci żądający podporządkowania się[3]. Gemmera odmówiła, tak więc Fergus w 1226 roku zarządził inwazję, która doprowadziła do zniszczenia znacznych połaci kraju. Kampania była sukcesem, choć problemem pozostawali gemmerscy czarodzieje odmawiający podporządkowania się nowej władzy. Doprowadziło to do zaostrzenia dotychczasowej rygorystycznej polityki wobec magów[8].

Choć syn Torresa odnosił niewątpliwe sukcesy, pod jego berłem Nilfgaard powoli konał. Cesarz podejmował liczne uważane za głupie decyzje oraz zyskał opinię człowieka niekompetentnego. Powstała wtedy opozycja wymierzona przeciwko niemu, złożona z rozczarowanych monarchą kupców i arystokratów. Również w tamtym czasie funkcjonowała już niemal wszechpotężna Korporacja Handlowa, której nie po drodze było z Fergusem. Spiskowcy pokładali swe nadzieje w osobie pewnego generała, patrioty i genialnego dowódcy będącego ojcem wielu z błyskotliwych zwycięstw nilfgaardzkiej armii. Udzielili mu poparcia i rozpoczęli przygotowania do zamachu stanu. Plan udało się zrealizować, Fergusa aresztowano wraz z rodziną. Uzurpator, bo pod takim imieniem zapamiętała generała historia, starał się wymóc na cesarzu legalne przekazanie władzy, lecz obalony monarcha nie dawał się złamać torturami, nawet tymi na jego synu Emhyrze. Ostatecznie czarodziej Braathens, członek Korporacji zamienił chłopca w człowieka-jeża[7]. Koniec końców Fergusa zamordowano, chłopca wygnano, a Uzurpator ogłosił się nowym cesarzem[10].

Rozpęd: Uzurpator[]

Wstępując na tron Uzurpator z jednym nie mógł się pogodzić, mianowicie ze swoim chłopskim pochodzeniem. Dlatego też zaczął inwestować horrendalne sumy w fałszowanie historii oraz propagandę mającą uwiarygodnić jego prawa do tronu. Na jego polecenie historycy „odnaleźli” dokumenty świadczące o tym, że w rzeczywistości był nieślubnym synem Torresa. W każdym większym mieście postawił swój posąg oraz wypłacił tysiące florenów poetom w zamian za czołobitne panegiryki na swoją cześć. Co więcej, każdemu, kto śmiał wypomnieć mu wywodzenie się z chłopstwa osobiście wyrywał język[7].

Priorytetem nowego cesarza pozostawało zapewnienie sobie dość silnej pozycji, by nie podzielić losu poprzednika. Zarządził między innymi powszechną amnestię chcąc zyskać sobie powszechną sympatię[6]. Skutecznie postarał się ograniczyć wpływy powiązanego z Emreisami Wielkiego Słońca, a także poskromić nieposłusznych władzy cesarskiej magów. W tym celu zainicjował powstanie organizacji znanej jako Łowcy Magów na czele której postawił Isaiaha Coehoorna. Od tej chwili jedynie wierni władzy czarodzieje mieli prawo żyć i funkcjonować[3][8]. Uzurpator postanowił również zadbać o stworzenie skutecznego aparatu bezpieczeństwa de facto stając się ojcem potęgi Nilfgaardzkiego Wywiadu Wojskowego. Za jego panowania szpiedzy i zabójcy stali się nieodłącznym elementem rozwiązywania nilfgaardzkich problemów[7]. Podjął on też nieudaną próbę uzależnienia od siebie wiedźmińskiej Szkoły Cechu Żmii. Gdy zabójcy potworów odmówili podporządkowania się cesarzowi ten wysłał przeciwko nim armię i atakiem na ich twierdzę Gorthur Gvaed położył kres ich istnieniu[8].

Jako doświadczony wojskowy Uzurpator zdecydował się również zapoczątkować podboje na nieznaną dotąd skalę, by zapewnić swojemu państwu dopływ dóbr i niewolników. W 1239 roku jego armie uderzyły na królestwo Ebbing. Chociaż obrońcy stawiali opór to ponieśli ogromne straty i postanowili poddać się woli najeźdźców. Cesarz pozwolił Ebbińczykom zachować niepodległość, lecz w pełni uzależnił ich państwo od Nilfgaardu[8]. Od tych wydarzeń historycy imperium datowali Wojny Północne[6]. Następnie siły Uzurpatora zaatakowały Geso, którego władca świadom był, że nie będzie w stanie stawić im skutecznego oporu. Dlatego też ogłosił chęć kapitulacji, po czym usiłował stawiać Czarnym warunki. By nauczyć Gesończyków posłuszeństwa najeźdźcy zniszczyli jedno z najważniejszych miast kraju, który stał się imperialną prowincją. Podobny los spotkał kolejną niepokorną ofiarę Nilfgaardu, Nazair. Królestwo około 1245 roku zostało zaatakowane i usiłowało się bronić, co przypłaciło zrównaniem z ziemią stolicy, Assengardu[11][8]. Koniec końców Nazair został podbity i uczyniony prowincją, choć nie udało się go ujarzmić. Jeszcze za czasów niepodległości władza królewska koncentrowała się bowiem na nabrzeżu, a niepokorni górale ani myśleli akceptować obce zwierzchnictwo[3].

Silny władca nie w smak był możnym oraz kupcom. Zrozumieli oni prędko, że Uzurpator wcale nie był dobrym kandydatem na „ich” cesarza, tak więc opozycja znów knuła spisek. Centralną postacią konspiracji był wyjątkowo potężny arystokrata Ardal aep Dahy[10].

Imperium: Emhyr[]

TBA

Tyrania: Voorhis[]

TBA

Rozkwit: Calveit[]

Po Voorhisie na tron wstąpił pierwszy cesarz niebędący czystej krwi Nilfgaardczykiem. Jan Calveit (zapamiętany przez potomnych jako Mściciel z Nazairu) był bowiem prostym nazairskim żołnierzem. Z czystym sumieniem można określić go mianem najbardziej ludzkiego z władców imperium. Charakteryzowało go spokojne usposobienie, wybaczał również błędy[7]. Rehabilitował fałszywie skazanych za poprzednika, takich, jak Evertsen[12]. Ważną postacią z ery nazairskiego imperatora był ebbiński przedsiębiorca Dominik Bombastus Houvenaghel, który stał się doradcą i bliskim współpracownikiem władcy[6].

Calveit był żywo zainteresowany astrologią i medycyną, stawiał więc na rozwój tych dziedzin. Z jego inicjatywy powstał kontrowersyjny Uniwersytet Medyczny w Vicovaro. Przeprowadzano w nim bowiem eksperymenty na śmiertelnie rannych żołnierzach zamieniając ich w żywe trupy. Wieści o tych praktykach wywołały oburzenie arystokracji, która zawiązała spisek przeciwko Janowi. Jego uczestnicy zostali jednak wyłapani za sprawą przewidzenia ich wystąpienia przez astrologów na usługach Calveita. Cesarz potrzebował takich upiornych żołnierzy, bowiem idąc w ślady poprzedników nie zaprzestał prowadzenia wojen. Warto zaznaczyć, że osobiście nadzorował przebieg toczonych bitew wykazując się przy tym nie lada odwagą[7].

Dalsze losy[]

O dalszej przyszłości imperium nie wiadomo wiele, pewne jest jednak, że system cesarski przetrwał przynajmniej do XV wieku. Można wywnioskować to z faktu, że w 1460 roku Vicovarczyk Flourens Delannoy został sekretarzem i bibliotekarzem na dworze cesarskim. Z wpisu o nim w dziele Encyclopaedia Maxima Mundi można wywnioskować, że w tamtym czasie częścią Nilfgaardu były Królestwa Północy, gdyż Delannoy został opisany jako „badacz legend i baśni ludowych (…) północnych regionów Imperium”, a jednym z głównych tematów jego prac były nordlińskie podania o Geralcie i Ciri[6].

Ustrój polityczny, administracyjny[]

Na czele Nilfgaardu stoi cesarz tytułowany także imperatorem; aktualnie tytuł ten dzierży Emhyr var Emreis uważany za władcę absolutnego i nieznoszącego sprzeciwu. W rzeczywistości, co prawda, posuwał się do drastycznych metod przy zaprowadzaniu ładu w Imperium, ale kierowało nim przede wszystkim dobro państwa. Ustrój cesarski ma przynajmniej 133 lata w 1268 roku.

Prowincjami Nilfgaardu zarządzają namiestnicy, a wypadku tak zwanych państw bluszczowych, czyli marionetkowych, ale formalnie niepodległych państw – królowie. Seneszal był urzędnikiem władający Imperium w razie nieobecności cesarza lub jego niemożności sprawowania rządów z innych powodów (np. choroby). Sprawami wewnętrznymi zajmowali się wielki kanclerz koronny i marszałek spraw wewnętrznych. Imperium utrzymywało także na dworach Północy ambasadorów, przynajmniej przy zawieraniu Pokoju Cintryjskiego. Najbardziej znanym był Shilard Fitz-Oesterlen

Na dworze imperialnym funkcjonuje także wiele różnych tytułów: princów i diuków (książąt), baronów i grafów (hrabiów).

Istnieje również senat imperialny, w skład którego wchodzą przedstawiciele starych rodów, ale jego znaczenie jest czysto symboliczne, ponieważ całą władzą należy do cesarza i korporacji handlowej.

Siły zbrojne[]

Sama Armia Nilfgaardu, która w czasie Wojen Północnych liczyła około 400 tysięcy[potrzebny przypis], była podporządkowana dużej liczbie osób dzierżących różne, często niespotykane na Północy, stopnie oficerskie. Najwyższym dowódcą sił Nilfgaardu był marszałek, jedynym znanym z imienia był Menno Coehoorn. Na oficerów składali się także generałowie majorowie, starsi i młodsi oberszterowie (pułkownicy), rotmistrzowie (kapitanowie kawalerii), lejtnantowie (porucznicy), czy aide-de-camp (adiutanci obozu).

Najprawdopodobniej do inwazji przygotowali 150 tysięcy żołnierzy. W grupach armii mogły to być siły, 50 tysięcy wschód, 50 tysięcy środek, 25 tysięcy grupa operacyjna Verden, plus odziały pomocnicze.

Grupy armii[]

Mniejsze grupy[]

Dywizje i brygady[]

Pomniejsze jednostki[]

Mieszkańcy[]

W Imperium uważa się, że rodowitym Nilfgaardczykiem jest się jedynie wtedy, gdy wywodzi się z dawnych ziem ojczystych, nie zaś z podbitych prowincji. Ludzie pochodzący z prowincji, na przykład w wypadku Cahira, nie znosili nazywania ich „Nilfgaardczykami". Samych mieszkańców Imperium jest łatwiej wyodrębnić niż mieszkańców Północy, dla których narodowość nie gra większej różnicy – przynajmniej z punktu widzenia Sagi.

Wierzenia i magia[]

Dominującą wiarą w Imperium jest kult Słońca i cesarza. Pozostałe religie są tolerowane, ale trzymane w ryzach, a ich kapłanom nie pozwala się wtrącać do polityki. Podobnie rzecz ma się z Czarodziejami, których również trzyma się na dystans od dworu, w przeciwieństwie do królestw Północy. Znanym wyjątkiem w tej sprawie był tylko Xarthisius, nadworny mag i astrolog cesarza Emhyra, który jednak później został wtrącony do lochu za rzekomą pomyłkę w obliczeniach położenia Ciri (podał, że znajduje się ona na Korath, co było prawdą).

W Imperium nie ma też mowy szeroko rozpowszechnionego rasizmu i niepokojów religijnych, którym zapobiega się poprzez surowe prawa i kary za ich nieprzestrzeganie.

Znane miejscowości (łącznie z prowincjami)[]


Zamki (łącznie z prowincjami)[]

Znaczenie w grach[]

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów[]

Imperium gra znaczącą rolę w polityce państw Północy ukazanej w grze Wiedźmin 2: Zabójcy Królów. Geralt już w Prologu spotyka na swej drodze ambasadora Nilfgaardu, Shilarda Fitz-Oesterlena, towarzyszącego królowi Temerii, Foltestowi, w czasie oblężenia Zamku La Valette.

Nilfgaard reprezentowany przez Fitz-Oesterlena, Renualda aep Matsena, czarodziejów Vanhemara i Adalberta oraz czarodziejkę Cynthię jest głównym graczem w czasie obrad w Loc Muinne. W ciągu fabuły okazuje się, że to Cesarstwo stoi za morderstwami królów, zdemaskowaniem Loży Czarodziejek i wskazaniem jej jako winowajcę wszystkich problemów Północy.

Niezależnie od podjętych przez gracza decyzji, które doprowadzają do nowej sytuacji politycznej Północy, Nilfgaard i tak ostatecznie forsuje Jarugę i podbija prawdopodobnie wszystkie królestwa leżących na południe od Pontaru.

Wiedźmin 3: Dziki Gon[]

W3 SS Nilfgaard

Ciri na okręcie, jako cesarzowa Nilfgaardu

Nilfgaard jest agresorem. W wyniku walk z Królestwami Północy napotkał na spore zawirowania – Radowid najechał Kaedwen, stając się siłą zdolną pokonać Cesarstwo. Emhyr nie dogadał się z Korporacją Handlową, więc obmyślił pewien plan – chciał abdykować na rzecz córki. Zależnie od wyborów gracza Imperium może podążyć w jednym z kierunków, jaki wybiorą gracze:

  • Emhyr var Emreis przegrywa wojnę, a Radowid zjednoczył całą Północ. Cirilla nie żyje bądź żyje, ale jest wiedźminką. Emhyr żyje w przekonaniu, że jego córka zginęła.
  • Emhyr var Emreis przegrywa wojnę, a Djikstra zjednoczył całą Północ. Cirilla nie żyje bądź żyje, ale jest wiedźminką. Emhyr żyje w przekonaniu, że jego córka zginęła.
  • Emhyr var Emreis wygrywa wojnę, Cirilla nie żyje bądź żyje i w zależności od wcześniejszych wyborów graczy zostaje Cesarzową po abdykacji swojego ojca lub zostaje wiedźminką, a Emhyr żyje w przekonaniu, że zginęła.

Północ może więc zostać podbita przez Nilfgaard (wówczas Temeria jest lennem cesarskim) albo Redanię (wtedy wszystkie kraje Nordlingów stanowią część „Imperium Północy"). Jedynymi wyjątkami są Wyspy Skellige oraz Kovir i Poviss. Jeżeli Nilfgaard przegra wojnę oznacza to śmierć dotychczasowgo cesarza z rąk spiskowców i zastąpienie go przez Morvrana Voorhisa.

Znaczenie w filmie i serialu[]

Nilfgaard gra także rolę, chociaż mało znaczną, w telewizyjnej wersji Wiedźmina. Pojawia się tam między innymi nilfgaardzki baron, Eldar de Casteberg. Według scenarzystów, z Imperium spiskował Zakon Białej Róży z Falwickiem na czele.

Ciekawostki[]

  • Pancerze i uzbrojenie nilfgaardzkich ciężkozbrojnych wykreowanych na potrzeby gry Wiedźmin 2: Zabójcy Królów były inspirowane włoskim rynsztunkiem z czasów renesansu, podobnie jak stroje szlachty z Nilfgaardu. Ilustruje to technologiczne Królestw Północy wobec Cesarstwa.
  • Nilfgaard szczegółowo został opisany w podręczniku dodatkowym do Gry Wyobraźni pt. „Czas Pogardy", traktujący o Cesarstwie i Wojnach Północnych. Twórcy tego opisu silnie wzorowali rozrywki i sztukę Imperium na kulturze Starożytnej Grecji i Rzymu. Mowa tu głównie o teatrze pasującym idealnie do opisu teatru greckiego i walkach gladiatorów oraz wyścigach rydwanów znanych z kultury Starożytnego Rzymu. Z niej także zaczerpnięto opis uczty w Nilfgaardzie.
  • W Nilfgaardzie, w przeciwieństwie do innych państw na świecie, panuje niewolnictwo. Zarówno w Królestwach Północnych i na Skellige, jak i na terenie należącym do nieludzi ta praktyka nigdzie nie funkcjonuje.
  • Nazwę Cesarstwa nosi polska kapela metalowców z Bydgoszczy – Nilfgaard.
  • W grze Wiedźmin 3: Dziki Gon podczas przemierzania Velen możemy natknąć się na chłopów rozmawiających o tym, iż to Nilfgaard wywołał zarazę w Temerii poprzez podsyłanie zarażonych ludzi do wioski pod Wyzimą.
  • W trzeciej części komputerowego Wiedźmina szambelan twierdzi, że broda uchodzi za niemiłą oku w Cesarstwie, szczególnie jeśli zalęgły się w niej wszy.
  • Władze Nilfgaardu mają wysoko rozwiniętą propagandę, którą starają się szerzyć szczególnie wśród czarodziejów, urzędników i dyplomatów, co Geralt nazywa praniem mózgu.
  • Cynthia twierdzi, że oficjalna doktryna Nilfgaardu polega na tym, że ludzkość zazna dobrobytu tylko w jednym silnym imperium (nilfgaardzkim), a teraźniejsze podziały polityczne są słabe, zacofane, zbędne, niestabilne i wywołują wojny.
  • W serialu i filmie Wiedźmin symbolem Nilfgaardu jest salamandra.

Galeria[]

Linki zewnętrzne[]

Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Nilfgaard.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Nilfgaardzki Oficer.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Saper.
Gwent icon Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Zwiadowca.

Przypisy[]

Advertisement