Nilfgaard

Ten artykuł dotyczy cesarstwa. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa..

Zobacz także:

Informacje
Opisy z książek i gier

Cesarstwo Nilfgaardu – największy twór państwowy w historii uniwersum Wiedźmina ze stolicą w Nilfgaardzie, leżący na południu Kontynentu, posiadający zarówno rozbudowane zaplecze gospodarcze, jak i bitną, wyszkoloną armię oraz utalentowanych dowódców i polityków.

Cesarstwo ma przynajmniej 133 lata w 1268 roku.

Prowincje

Wasale Imperium

królestwo Maecht
Metinna
królestwo Cintry – od ustanowienia Pokoju Cintryjskiego połączone z Cesarstwem unią personalną poprzez małżeństwo cesarza Emhyra var Emreisa z sobowtórem królowej Cirilli (oficjalnie prawdziwą Cirillą)
- księstwo Attre – wasal Cintry
Temeria – w grze Wiedźmin 3 Dziki Gon Temeria może stać się wasalem Nilfgaardu (w zależności od decyzji gracza)

Prowincje

Państwa oficjalnie niepodległe, zależne od Nilfgaardu

Krainy geograficzne

Mag Turga
Mag Deira
Stoki – od I Wojny Północnej
Zarzecze Lewobrzeżne – od I Wojny Północnej

Dawne prowincje

Górne Sodden – od zakończenia I Wojny Północnej do Pokoju Cintryjskiego
Verden – od rozpoczęcia II Wojny Północnej do śmierci króla Ervylla
Cintra – od I Wojny Północnej prowincja zarządzana przez Menno Coehoorna, po Pokoju Cintryjskim królestwo połączone z Cesarstwem unią personalną
Attre – od I Wojny Północnej prowincja zarządzana przez Menno Coehoorna, później lenno Cintry

Heraldyka i weksylologia

Herby

Pierwszy herb został stworzony przez użytkownika SMiki55. Drugi herb został stworzony przez użytkowników SMiki55 i Ruttou i jest oparty na ilustracji z czeskiego wydania sagi.

Flagi

Flagi zostały stworzone przed użytkownika SMiki55.

Gry

Historia

Nilfgaard jest jedną z najbardziej wysuniętych na południe cywilizowanych krain, miastem stołecznym jest miasto o takiej samej nazwie leżące nad rzeką Albą. I to w tej krainie narodziło się Imperium, stopniowo podbijając leżące wokół, a potem na północ królestwa. Właśnie kolejne podboje napędzały Imperium przez wiele lat i były głównym celem Nilfgaardu.

Największa potęga Nilfgaardu miała miejsce, gdy jego północne granice oparły się o Amell, a później o rzekę Jarugę. Dalsze wojny z Północą wydawały się bezsensownym posunięciem, które mogłoby wyeliminować rynek zbytu, jakim były Północne Królestwa. Wojna jednak wybuchła, prawdopodobnie z powodu osobistych spraw aktualnego cesarza, Emhyra var Emreisa – być może poszukiwał on swojej córki, Cirilli, która miała być decydującą postacią w losach świata zapowiedzianych przez Ithlinne.

Ustrój polityczny, administracyjny

Na czele Nilfgaardu stoi cesarz tytułowany także imperatorem; aktualnie tytuł ten dzierży Emhyr var Emreis uważany za władcę absolutnego i nieznoszącego sprzeciwu. W rzeczywistości, co prawda, posuwał się do drastycznych metod przy zaprowadzaniu ładu w Imperium, ale kierowało nim przede wszystkim dobro państwa. Ustrój cesarski ma przynajmniej 133 lata w 1268 roku.

Prowincjami Nilfgaardu zarządzają namiestnicy, a wypadku tak zwanych państw bluszczowych, czyli marionetkowych, ale formalnie niepodległych państw – królowie. Seneszal był urzędnikiem władający Imperium w razie nieobecności cesarza lub jego niemożności sprawowania rządów z innych powodów (np. choroby). Sprawami wewnętrznymi zajmowali się wielki kanclerz koronny i marszałek spraw wewnętrznych. Imperium utrzymywało także na dworach Północy ambasadorów, przynajmniej przy zawieraniu Pokoju Cintryjskiego. Najbardziej znanym był Shilard Fitz-Oesterlen

Na dworze imperialnym funkcjonuje także wiele różnych tytułów: princów i diuków (książąt), baronów i grafów (hrabiów).

Istnieje również senat imperialny, w skład którego wchodzą przedstawiciele starych rodów, ale jego znaczenie jest czysto symboliczne, ponieważ całą władzą należy do cesarza i korporacji handlowej.

Siły zbrojne

Sama Armia Nilfgaardu, która w czasie Wojen Północnych liczyła około 400 tysięcy^{[potrzebny przypis]}, była podporządkowana dużej liczbie osób dzierżących różne, często niespotykane na Północy, stopnie oficerskie. Najwyższym dowódcą sił Nilfgaardu był marszałek, jedynym znanym z imienia był Menno Coehoorn. Na oficerów składali się także generałowie majorowie, starsi i młodsi oberszterowie (pułkownicy), rotmistrzowie (kapitanowie kawalerii), lejtnantowie (porucznicy), czy aide-de-camp (adiutanci obozu).

Najprawdopodobniej do inwazji przygotowali 150 tysięcy żołnierzy. W grupach armii mogły to być siły, 50 tysięcy wschód, 50 tysięcy środek, 25 tysięcy grupa operacyjna Verden, plus odziały pomocnicze.

Grupy armii

Mniejsze grupy

Dywizje i brygady

Pomniejsze jednostki

Mieszkańcy

W Imperium uważa się, że rodowitym Nilfgaardczykiem jest się jedynie wtedy, gdy wywodzi się z dawnych ziem ojczystych, nie zaś z podbitych prowincji. Ludzie pochodzący z prowincji, na przykład w wypadku Cahira, nie znosili nazywania ich „Nilfgaardczykami". Samych mieszkańców Imperium jest łatwiej wyodrębnić niż mieszkańców Północy, dla których narodowość nie gra większej różnicy – przynajmniej z punktu widzenia Sagi.

Wierzenia i magia

Dominującą wiarą w Imperium jest kult Słońca i cesarza. Pozostałe religie są tolerowane, ale trzymane w ryzach, a ich kapłanom nie pozwala się wtrącać do polityki. Podobnie rzecz ma się z Czarodziejami, których również trzyma się na dystans od dworu, w przeciwieństwie do królestw Północy. Znanym wyjątkiem w tej sprawie był tylko Xarthisius, nadworny mag i astrolog cesarza Emhyra, który jednak później został wtrącony do lochu za rzekomą pomyłkę w obliczeniach położenia Ciri (podał, że znajduje się ona na Korath, co było prawdą).

W Imperium nie ma też mowy szeroko rozpowszechnionego rasizmu i niepokojów religijnych, którym zapobiega się poprzez surowe prawa i kary za ich nieprzestrzeganie.

Znani Nilfgaardczycy

Imperatorzy

Torres,
Fergus var Emreis,
Uzurpator,
Emhyr var Emreis,
Cirilla Fiona Elen Riannon (Wiedźmin 3: Dziki Gon, zależnie od wyborów gracza),
Morvran Voorhis,
Jan Calveit.

Arystokracja

Wywiad

Wojsko

Czarodzieje

Albrich,
Assire var Anahid,
Fringilla Vigo,
Xarthisius,
Isbel aep Muir Moss.

Komornicy

Damy dworu, faworyty, dwórki

Inni

W grach komputerowych

Znane miejscowości (łącznie z prowincjami)

Zamki (łącznie z prowincjami)

Znaczenie w grach

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów

Imperium gra znaczącą rolę w polityce państw Północy ukazanej w grze Wiedźmin 2: Zabójcy Królów. Geralt już w Prologu spotyka na swej drodze ambasadora Nilfgaardu, Shilarda Fitz-Oesterlena, towarzyszącego królowi Temerii, Foltestowi, w czasie oblężenia Zamku La Valette.

Nilfgaard reprezentowany przez Fitz-Oesterlena, Renualda aep Matsena, czarodziejów Vanhemara i Adalberta oraz czarodziejkę Cynthię jest głównym graczem w czasie obrad w Loc Muinne. W ciągu fabuły okazuje się, że to Cesarstwo stoi za morderstwami królów, zdemaskowaniem Loży Czarodziejek i wskazaniem jej jako winowajcę wszystkich problemów Północy.

Niezależnie od podjętych przez gracza decyzji, które doprowadzają do nowej sytuacji politycznej Północy, Nilfgaard i tak ostatecznie forsuje Jarugę i podbija prawdopodobnie wszystkie królestwa leżących na południe od Pontaru.

Wiedźmin 3: Dziki Gon

W3 SS Nilfgaard — Ciri na okręcie, jako cesarzowa Nilfgaardu

Nilfgaard jest agresorem. W wyniku walk z Królestwami Północy napotkał na spore zawirowania – Radowid najechał Kaedwen, stając się siłą zdolną pokonać Cesarstwo. Emhyr nie dogadał się z Korporacją Handlową, więc obmyślił pewien plan – chciał abdykować na rzecz córki. Zależnie od wyborów gracza Imperium może podążyć w jednym z kierunków, jaki wybiorą gracze:

Emhyr var Emreis przegrywa wojnę, a Radowid zjednoczył całą Północ. Cirilla nie żyje bądź żyje, ale jest wiedźminką. Emhyr żyje w przekonaniu, że jego córka zgineła.
Emhyr var Emreis przegrywa wojnę, a Djikstra zjednoczył całą Północ. Cirilla nie żyje bądź żyje, ale jest wiedźminką. Emhyr żyje w przekonaniu, że jego córka zgineła.
Emhyr var Emreis wygrywa wojnę, Cirilla nie żyje bądź żyje i w zależności od wcześniejszych wyborów graczy zostaje Cesarzową po abdykacji swojego ojca lub zostaje wiedźminką, a Emhyr żyje w przekonaniu, że zgineła.

Północ może więc zostać podbita przez Nilfgaard (wówczas Temeria jest lennem cesarskim) albo Redanię (wtedy wszystkie kraje Nordlingów stanowią część „Imperium Północy"). Jedynymi wyjątkami są Wyspy Skellige oraz Kovir i Poviss. Jeżeli Nilfgaard przegra wojnę oznacza to śmierć dotychczasowgo cesarza z rąk spiskowców i zastąpienie go przez Morvrana Voorhisa.

Znaczenie w filmie i serialu

Nilfgaard gra także rolę, chociaż mało znaczną, w telewizyjnej wersji Wiedźmina. Pojawia się tam między innymi nilfgaardzki baron, Eldar de Casteberg. Według scenarzystów, z Imperium spiskował Zakon Białej Róży z Falwickiem na czele.

Ciekawostki

Pancerze i uzbrojenie nilfgaardzkich ciężkozbrojnych wykreowanych na potrzeby gry Wiedźmin 2: Zabójcy Królów były inspirowane włoskim rynsztunkiem z czasów renesansu, podobnie jak stroje szlachty z Nilfgaardu. Ilustruje to technologiczne i ideowe zacofanie Królestw Północy wobec Cesarstwa.
Nilfgaard szczegółowo został opisany w podręczniku dodatkowym do Gry Wyobraźni pt. „Czas Pogardy", traktujący o Cesarstwie i Wojnach Północnych. Twórcy tego opisu silnie wzorowali rozrywki i sztukę Imperium na kulturze Starożytnej Grecji i Rzymu. Mowa tu głównie o teatrze pasującym idealnie do opisu teatru greckiego i walkach gladiatorów oraz wyścigach rydwanów znanych z kultury Starożytnego Rzymu. Z niej także zaczerpnięto opis uczty w Nilfgaardzie.
Podobieństwo do starożytnych krain można też znaleźć w innym miejscu – w Nilfgaardzie, w przeciwieństwie do innych państw na świecie, panuje niewolnictwo. Zarówno w Królestwach Północnych i na Skellige, jak i na terenie należącym do nieludzi ta praktyka nigdzie nie funkcjonuje.
Nazwę Cesarstwa nosi polska kapela metalowców z Bydgoszczy – Nilfgaard.
W grze Wiedźmin 3: Dziki Gon podczas przemierzania Velen możemy natknąć się na chłopów rozmawiających o tym, iż to Nilfgaard wywołał zarazę w Temerii poprzez podsyłanie zarażonych ludzi do wioski pod Wyzimą.
W trzeciej części komputerowego Wiedźmina szambelan twierdzi, że broda uchodzi za niemiłą oku w Cesarstwie, szczególnie jeśli zalęgły się w niej wszy.
Władze Nilfgaardu mają wysoko rozwiniętą propagandę, którą starają się szerzyć szczególnie wśród czarodziejów, urzędników i dyplomatów, co Geralt nazywa praniem mózgu.
Cynthia twierdzi, że oficjalna doktryna Nilfgaardu polega na tym, że ludzkość zazna dobrobytu tylko w jednym silnym imperium (najlepiej nilfgaardzkim), a teraźniejsze podziały polityczne są słabe, zacofane, zbędne, niestabilne i wywołują wojny.
W serialu i filmie Wiedźmin symbolem Nilfgaardu jest salamandra.