Game widow (tablica | edycje) mNie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:Pj.jpg|thumb|250px|Okładka książki Pani Jeziora]] |
[[Grafika:Pj.jpg|thumb|250px|Okładka książki Pani Jeziora]] |
||
− | '''Pani Jeziora''' - |
+ | '''Pani Jeziora''' - Napisana przez [[Andrzej Sapkowski|Andrzeja Sapkowskiego]] ostatnia część [[saga o wiedźminie|sagi o wiedźminie]] tego autora. |
+ | === [[Saga o wiedźminie]] === |
||
− | Całość sagi to: |
||
− | *[[Krew elfów]] |
+ | *[[Krew elfów]], |
− | *[[Czas pogardy]] |
+ | *[[Czas pogardy]], |
− | *[[Chrzest ognia]] |
+ | *[[Chrzest ognia]], |
− | *[[Wieża jaskółki]] |
+ | *[[Wieża jaskółki]], |
− | *[[Pani |
+ | *[[Pani Jeziora]]. |
− | + | == Streszczenie == |
|
− | Pradawny wąż [[Uroboros]], zwinąwszy się w kształt ósemki, wgryzł się zębiskami we własny ogon. Symbolizuje on nieskończoność i sam jest nieskończonością. Jest wiecznym odchodzeniem i wiecznym powracaniem, przypomina, że w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym zdarzeniu kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem... |
+ | Pradawny wąż [[Uroboros]], zwinąwszy się w kształt ósemki, wgryzł się zębiskami we własny ogon. Symbolizuje on nieskończoność i sam jest nieskończonością. Jest wiecznym odchodzeniem i wiecznym powracaniem, przypomina, że w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym zdarzeniu kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem... <br> |
Poprzez portal w [[Wieża jaskółki|Wieży Jaskółki]], [[Ciri]] dostaje się do władanego przez [[Auberon Muircetach|Auberona]] królestwa [[Aen Elle]] - Ludu Olch, po którym przewodnikiem staje się elf [[Avallac'h]]. Wiedźmińska drużyna opuszcza [[Caed Myrkvid]], gdyż bytujący tam druidzi odmawiają jakiejkolwiek pomocy. Kompania dociera do funkcjonującego na granicy rzeczywistości i baśni, idyllicznego księstwa [[Toussaint]], w którym [[Jaskier]] wdaje się w romans z księżną [[Anna Henrietta|Anną Henriettą]], a [[Geralt]] z nadworną czarodziejką [[Fringilla Vigo|Fringillą Vigo]], będącą równocześnie - o czym [[wiedźmin]] nie ma pojęcia - członkinią [[Loża|Loży Czarodziejek]]. Gdy [[Ciri]] dowiaduje się od Avallac'ha, czego żąda od niej [[Auberon Muircetach|Król Olch]] postanawia zrobić wszystko, by uciec z krainy [[Aen Elle]], w czym niespodziewanie pomagają jej - również zamieszkujące tę krainę - jednorożce. Wraz z [[Ihuarraquax|Ihuarraquaxem]] - jednorożcem, z którym wspólnie przeżyła na pustyni [[Korath]] - Ciri rzuca się w szaleńczą podróż w otchłań czasów i miejsc, gdzie jest bezwzględnie i bezlitośnie ścigana przez [[Eredin Bréacc Glas|Eredina]] - wysłannika Auberona. Tymczasem wzmocnione licznymi ochotnikami oraz najemnikami z [[Kovir|Koviru]] zjednoczone armie [[Temeria|Temerii]] i [[Redania|Redanii]] rozpoczynają kontrofensywę przeciw wojskom [[Emhyr var Emreis|Emhyra var Emreisa]] na centralnym odcinku frontu. Odrzucają oddziały wroga na południe i uderzają na [[Dolne Sodden]] wygrywając m.in. [[bitwa pod Mayeną|bitwę pod Mayeną]]. Jednakże potęgi [[Nilfgaard|Nilfgaardu]] nie przyjdzie tak łatwo złamać. Drużyna Geralta tkwi bezczynnie w Toussaint przez parę miesięcy gnuśniejąc i tracąc czas. [[wiedźmin|Wiedźmina]], w zamku [[Beauclair]] zatrzymuje głównie czarodziejka [[Fringilla Vigo]] oraz możliwość ciągłych polowań na potwory w podziemiach zamków Toussaint. Wszystko zmienia się w momencie, gdy będąc na polowaniu pod kasztelem [[Zurbarran]], [[wiedźmin]] przypadkowo podsłuchuje tajną rozmowę [[Stefan Skellen|Stefana Skellena]] z wielkimi książętami nilfgaardzkimi i dowiaduje się, gdzie ukrywa się czarodziej [[Vilgefortz]]. Geralt domyśla się, że [[Fringilla Vigo]] specjalnie "trzymała go" w Toussaint na czyjeś zlecenie. Oszukuje czarodziejkę i za miejsce pobytu Vilgefortza podaje zamek [[Rhys-Rhun]] w północnym [[Nazair|Nazairze]]. W wyniku tej dezinformacji [[Filippa Eilhart]] rozkazuje podjąć szturm na opustoszały zamek Rhys-Rhun co kończy się wielką kompromitacją [[Loża|Loży Czarodziejek]]. Natomiast wiedźmin i jego kompania (poza Jaskrem, który zostaje z księżną Annariettą) błyskawicznie opuszczają Toussaint i udają się na południe, w kierunku siedziby Vilgefortza, w której wszystko ma się rozstrzygnąć. Marszałek polny cesarstwa [[Nilfgaard|Nilfgaardu]], [[Menno Coehoorn]] postanawia rozstrzygnąć losy wojny i zadać [[Nordlingowie|Nordlingom]] ostateczny, decydujący cios. Na czele potężnej Grupy Armii "Środek" rusza wprost na walczące w [[Sodden]] wojska temersko-redańskie. Dochodzi do wielkiej [[bitwa pod Brenną|bitwy pod Brenną]], w której niemalże cała potęga Połnocy ściera się z całą potęgą Południa. Ciri wciąż błądząc po niekończącej się spirali czasów i miejsc, gubi jednorożca [[Ihuarraquax|Ihuarraquaxa]] i traci wszelką nadzieję. Jednakże, dzięki niespodziewanej i nieoczekiwanej pomocy, udaje jej się znaleźć odpowiednie miejsce i odpowiedni czas. Udaje jej się w końcu dotrzeć do miejsca ostatecznego przeznaczenia. Miejsca, w którym wszystko ma się zakończyć. |
Poprzez portal w [[Wieża jaskółki|Wieży Jaskółki]], [[Ciri]] dostaje się do władanego przez [[Auberon Muircetach|Auberona]] królestwa [[Aen Elle]] - Ludu Olch, po którym przewodnikiem staje się elf [[Avallac'h]]. Wiedźmińska drużyna opuszcza [[Caed Myrkvid]], gdyż bytujący tam druidzi odmawiają jakiejkolwiek pomocy. Kompania dociera do funkcjonującego na granicy rzeczywistości i baśni, idyllicznego księstwa [[Toussaint]], w którym [[Jaskier]] wdaje się w romans z księżną [[Anna Henrietta|Anną Henriettą]], a [[Geralt]] z nadworną czarodziejką [[Fringilla Vigo|Fringillą Vigo]], będącą równocześnie - o czym [[wiedźmin]] nie ma pojęcia - członkinią [[Loża|Loży Czarodziejek]]. Gdy [[Ciri]] dowiaduje się od Avallac'ha, czego żąda od niej [[Auberon Muircetach|Król Olch]] postanawia zrobić wszystko, by uciec z krainy [[Aen Elle]], w czym niespodziewanie pomagają jej - również zamieszkujące tę krainę - jednorożce. Wraz z [[Ihuarraquax|Ihuarraquaxem]] - jednorożcem, z którym wspólnie przeżyła na pustyni [[Korath]] - Ciri rzuca się w szaleńczą podróż w otchłań czasów i miejsc, gdzie jest bezwzględnie i bezlitośnie ścigana przez [[Eredin Bréacc Glas|Eredina]] - wysłannika Auberona. Tymczasem wzmocnione licznymi ochotnikami oraz najemnikami z [[Kovir|Koviru]] zjednoczone armie [[Temeria|Temerii]] i [[Redania|Redanii]] rozpoczynają kontrofensywę przeciw wojskom [[Emhyr var Emreis|Emhyra var Emreisa]] na centralnym odcinku frontu. Odrzucają oddziały wroga na południe i uderzają na [[Dolne Sodden]] wygrywając m.in. [[bitwa pod Mayeną|bitwę pod Mayeną]]. Jednakże potęgi [[Nilfgaard|Nilfgaardu]] nie przyjdzie tak łatwo złamać. Drużyna Geralta tkwi bezczynnie w Toussaint przez parę miesięcy gnuśniejąc i tracąc czas. [[wiedźmin|Wiedźmina]], w zamku [[Beauclair]] zatrzymuje głównie czarodziejka [[Fringilla Vigo]] oraz możliwość ciągłych polowań na potwory w podziemiach zamków Toussaint. Wszystko zmienia się w momencie, gdy będąc na polowaniu pod kasztelem [[Zurbarran]], [[wiedźmin]] przypadkowo podsłuchuje tajną rozmowę [[Stefan Skellen|Stefana Skellena]] z wielkimi książętami nilfgaardzkimi i dowiaduje się, gdzie ukrywa się czarodziej [[Vilgefortz]]. Geralt domyśla się, że [[Fringilla Vigo]] specjalnie "trzymała go" w Toussaint na czyjeś zlecenie. Oszukuje czarodziejkę i za miejsce pobytu Vilgefortza podaje zamek [[Rhys-Rhun]] w północnym [[Nazair|Nazairze]]. W wyniku tej dezinformacji [[Filippa Eilhart]] rozkazuje podjąć szturm na opustoszały zamek Rhys-Rhun co kończy się wielką kompromitacją [[Loża|Loży Czarodziejek]]. Natomiast wiedźmin i jego kompania (poza Jaskrem, który zostaje z księżną Annariettą) błyskawicznie opuszczają Toussaint i udają się na południe, w kierunku siedziby Vilgefortza, w której wszystko ma się rozstrzygnąć. Marszałek polny cesarstwa [[Nilfgaard|Nilfgaardu]], [[Menno Coehoorn]] postanawia rozstrzygnąć losy wojny i zadać [[Nordlingowie|Nordlingom]] ostateczny, decydujący cios. Na czele potężnej Grupy Armii "Środek" rusza wprost na walczące w [[Sodden]] wojska temersko-redańskie. Dochodzi do wielkiej [[bitwa pod Brenną|bitwy pod Brenną]], w której niemalże cała potęga Połnocy ściera się z całą potęgą Południa. Ciri wciąż błądząc po niekończącej się spirali czasów i miejsc, gubi jednorożca [[Ihuarraquax|Ihuarraquaxa]] i traci wszelką nadzieję. Jednakże, dzięki niespodziewanej i nieoczekiwanej pomocy, udaje jej się znaleźć odpowiednie miejsce i odpowiedni czas. Udaje jej się w końcu dotrzeć do miejsca ostatecznego przeznaczenia. Miejsca, w którym wszystko ma się zakończyć. |
||
⚫ | |||
[[en:Pani Jeziora]] |
[[en:Pani Jeziora]] |
||
⚫ |
Wersja z 14:46, 23 maj 2010
Pani Jeziora - Napisana przez Andrzeja Sapkowskiego ostatnia część sagi o wiedźminie tego autora.
Saga o wiedźminie
- Krew elfów,
- Czas pogardy,
- Chrzest ognia,
- Wieża jaskółki,
- Pani Jeziora.
Streszczenie
Pradawny wąż Uroboros, zwinąwszy się w kształt ósemki, wgryzł się zębiskami we własny ogon. Symbolizuje on nieskończoność i sam jest nieskończonością. Jest wiecznym odchodzeniem i wiecznym powracaniem, przypomina, że w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym zdarzeniu kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem...
Poprzez portal w Wieży Jaskółki, Ciri dostaje się do władanego przez Auberona królestwa Aen Elle - Ludu Olch, po którym przewodnikiem staje się elf Avallac'h. Wiedźmińska drużyna opuszcza Caed Myrkvid, gdyż bytujący tam druidzi odmawiają jakiejkolwiek pomocy. Kompania dociera do funkcjonującego na granicy rzeczywistości i baśni, idyllicznego księstwa Toussaint, w którym Jaskier wdaje się w romans z księżną Anną Henriettą, a Geralt z nadworną czarodziejką Fringillą Vigo, będącą równocześnie - o czym wiedźmin nie ma pojęcia - członkinią Loży Czarodziejek. Gdy Ciri dowiaduje się od Avallac'ha, czego żąda od niej Król Olch postanawia zrobić wszystko, by uciec z krainy Aen Elle, w czym niespodziewanie pomagają jej - również zamieszkujące tę krainę - jednorożce. Wraz z Ihuarraquaxem - jednorożcem, z którym wspólnie przeżyła na pustyni Korath - Ciri rzuca się w szaleńczą podróż w otchłań czasów i miejsc, gdzie jest bezwzględnie i bezlitośnie ścigana przez Eredina - wysłannika Auberona. Tymczasem wzmocnione licznymi ochotnikami oraz najemnikami z Koviru zjednoczone armie Temerii i Redanii rozpoczynają kontrofensywę przeciw wojskom Emhyra var Emreisa na centralnym odcinku frontu. Odrzucają oddziały wroga na południe i uderzają na Dolne Sodden wygrywając m.in. bitwę pod Mayeną. Jednakże potęgi Nilfgaardu nie przyjdzie tak łatwo złamać. Drużyna Geralta tkwi bezczynnie w Toussaint przez parę miesięcy gnuśniejąc i tracąc czas. Wiedźmina, w zamku Beauclair zatrzymuje głównie czarodziejka Fringilla Vigo oraz możliwość ciągłych polowań na potwory w podziemiach zamków Toussaint. Wszystko zmienia się w momencie, gdy będąc na polowaniu pod kasztelem Zurbarran, wiedźmin przypadkowo podsłuchuje tajną rozmowę Stefana Skellena z wielkimi książętami nilfgaardzkimi i dowiaduje się, gdzie ukrywa się czarodziej Vilgefortz. Geralt domyśla się, że Fringilla Vigo specjalnie "trzymała go" w Toussaint na czyjeś zlecenie. Oszukuje czarodziejkę i za miejsce pobytu Vilgefortza podaje zamek Rhys-Rhun w północnym Nazairze. W wyniku tej dezinformacji Filippa Eilhart rozkazuje podjąć szturm na opustoszały zamek Rhys-Rhun co kończy się wielką kompromitacją Loży Czarodziejek. Natomiast wiedźmin i jego kompania (poza Jaskrem, który zostaje z księżną Annariettą) błyskawicznie opuszczają Toussaint i udają się na południe, w kierunku siedziby Vilgefortza, w której wszystko ma się rozstrzygnąć. Marszałek polny cesarstwa Nilfgaardu, Menno Coehoorn postanawia rozstrzygnąć losy wojny i zadać Nordlingom ostateczny, decydujący cios. Na czele potężnej Grupy Armii "Środek" rusza wprost na walczące w Sodden wojska temersko-redańskie. Dochodzi do wielkiej bitwy pod Brenną, w której niemalże cała potęga Połnocy ściera się z całą potęgą Południa. Ciri wciąż błądząc po niekończącej się spirali czasów i miejsc, gubi jednorożca Ihuarraquaxa i traci wszelką nadzieję. Jednakże, dzięki niespodziewanej i nieoczekiwanej pomocy, udaje jej się znaleźć odpowiednie miejsce i odpowiedni czas. Udaje jej się w końcu dotrzeć do miejsca ostatecznego przeznaczenia. Miejsca, w którym wszystko ma się zakończyć.