Polowania na czarownice – trwające 4 lata (1272-1276) prześladowania, w trakcie których śmierć poniosło wiele niewiast oskarżonych o czary, często bezpodstawnie, gdyż inkryminowane nie były obdarzone zdolnościami magicznymi. Eksterminacji magiczek towarzyszyło niszczenie ich wizerunków, szczególnie skrupulatnie przeprowadzone w Nilfgaardzie.
Polowania zaczęły się od porównania dwóch proroctw Itliny - Białego Zimna i Niszczycielki. Po połączeniu tych proroctw ludzie, chcąc zapobiec przyjściu na świat Niszczycielki, zaczęli polowania.
Najzacieklejszymi prześladowcami byli: Zakon Płonącej Róży oraz król Radowid V Srogi, władca Redanii, który czasie III wojny z Nilfgaardem tworzy organizację zwaną Łowcami Czarownic.
Za początek prześladowań można uznać spalenie Sabriny Glevissig przez króla Henselta (zakładając że bitwa o Vergen miała miejsce pod koniec 1271 roku, a jej egzekucja odbyła się na samym początku 1272 roku)
Na początku miały niezorganizowany charakter w latach 1272-1274 ofiary były raczej przypadkowe i liczba ofiar była niewielka. Na początku ofiarami były głównie zielarki i guślarki, takie jak np. Abigail. Czarodziejki takie jak Sabrina Glevissig zdarzały się bardzo rzadko, na stos trafiały gdy utraciły królewską opiekę. Podobne wydarzenia byłyby nie do pomyślenia za czasów Kapituły, ale Kapituła nie istniała od 1267 roku, a Loża czarodziejek działała z cienia i jak się okazało nie miała takiej siły i wpływów jak dawne zgromadzenie czarodziejów. Po wydarzeniach w Loc Muinne w 1271 roku represje przybrały na sile za sprawą Radowida V Srogiego , kościoła Wiecznego Ognia i łowców czarownic i miały o wiele bardziej zorganizowany charakter w latach 1272-1276, a co za tym idzie, liczba ofiar znacznie wzrosła. Prześladowania na początku zaczęły dotyczyć członkiń Loży i jej współpracowników, ale szybko rozeszły się na innych magów niezależnie od płci - zielarzy, alchemików, guślarzy, w końcu na nieludzi, a także na zwykłych ludzi, często fałszywie oskarżonych na podstawie donosów. Ofiary liczone były w setkach. Największe represje miały miejsce na terytorium Wolnego Miasta Novigrad i z czasem nabierały rozpędu na terytoriach kontrolowanych przez Radowida.
Wiedźmin 2: Zabójcy Królów[]
Niezależnie od "Ścieżki"[]
Uwaga! Ta sekcja zawiera szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Geralt ratuje Triss w Loc Muinne
Czarodziejka Triss Merigold chce wyjaśnić sprawę królobójstw i na obradach oskarża Shealę de Tancarville, dzięki interwencji Triss powstaje Rada i Kapituła oraz nie zostaje wymordowanych wielu magów i guślarek w Loc Muinne. Radowid nie traktuje poważnie Rady i Kapituły i po najeździe Nilfgaardczyków zakłada organizację do polowań na magów. Polowania zaczynają się od porównania dwóch proroctw Itliny
Geralt zostawia Triss w lochach:
Polowanie zaczyna się od zeznań wiedźmina Letho, pracującego dla Nilfgaardu, który oskarża czarodziejki o mordowanie królów (w istocie morderstwa na królach były zlecone na polecenie Cesarza, a do zabójstwa Demawenda przyczyniły się również z innych pobudek dwie czarodziejki z północy - Sheala De Tancarville i Filippa Eilhart). Radowid morduje większość magów w Loc Muinne. Następnie powołuje organizacje Łowców Czarownic.
Znane ofiary polowań[]
Zależnie od wyborów gracza zginąć mogą również[]
- Abigail – jeśli Geralt nie powstrzyma wieśniaków z Podgrodzia od samosądu.
- Keira Metz – jeśli Geralt pozwoli jej udać się do Radowida.
- Carlo Varese – jeśli czarodzieje zostaną uratowani.
Nie zginęli, ale zostali pojmani[]
- Carduin – trafia do więzienia po obradach w Loc Muinne (tylko jeśli nie utworzono Kapituły).
- Margarita Laux-Antille – przetrzymywana w więzieniu w Oxenfurcie.
- Sheala de Tancarville – bestialsko pobita w oxenfurckim więzieniu (jeśli Geralt nie pozwolił jej zginąć w epilogu Wiedźmin 2).
Ciekawostki[]
- Polowania były przeprowadzone głównie w Redanii.
- Najczęstszym sposobem uśmiercania "czarownic" było publiczne palenie na stosie lub szubienica.
- Bardzo dużą rolę w prześladowaniach miał Kościół Wiecznego Ognia który poprzez represje chciał pozbyć się całkowicie magii, a także innych wierzeń religijnych na Północy i nieludzi.
- Powołanie (opcjonalne) kapituły w Loc Muinne jedynie w niewielkim stopniu może doprowadzić do zmniejszenie skali represji. Członkowie Kapituły uznawanej przez Radowida są trzymani jeszcze krócej niż w Nilfgaardze i nie są uznawani przez zdecydowaną większość magów i czarodziejek.
- Prawdopodobnie po śmierci Radowida i dojściu Dijkstry do władzy, lub zwycięstwa Nilfgaardu polowania w znacznej mierze skończyły się już w 1272r.
- Jedną z ostatnich ofiar prześladowań najprawdopodobniej była Filippa Eilhart w 1276 roku.
- Polowania zakończyły się w 1276, tak więc w tym czasie (zakładając że Radowid żyje) czarodzieje przestali być zagrożeniem dla władcy Redanii.