Rebelia Falki - powstanie, które miało miejsce głównie w królestwach Redanii i Temerii w latach pięćdziesiątych XII wieku. Została zapoczątkowana przez Falkę, wydziedziczoną córkę króla Vridanka i początkowo była próbą zdobycia przez legalnego pierworodnego tronu, który słusznie jej się należał. Falka była nawet wspierana przez niektórych członków szlachty temerskiej i kovirskiej. Wkrótce jednak przerodziła się ona w wojnę chłopską, większą i bardziej krwawą, niż kiedykolwiek widziały Królestwa Północy, podczas której obie strony dopuściły się makabrycznych okrucieństw.
Aby utrzymać się przy władzy, Falka hojnie obdarzyła swoimi urokami wszystkich czołowych oficerów, od szlachty po zwykłych bandytów.
Wydarzenia[]
Bunt osiągnął swój największy rozmiar, gdy Falka gołymi rękami zabiła swojego ojca, jego drugą żonę Cerro oraz jej dwóch przyrodnich braci Heltmulta i Denharda. Przez to przeszła do legendy jako krwiożerczy demon, choć bardziej prawdopodobne jest, że straciła kontrolę nad tłumem i hasłami wywieszanymi na ich sztandarach. Walcząc pod hasłami takimi jak „Śmierć królom” lub „Śmierć kapłanom, szlachcie, ziemianom i każdemu, kto ma dobre chęci”, a później „Śmierć czarodziejom”[1], siły te były odpowiedzialne za spalenie Mirthe, starożytnego miasta czarodziejów w Gelibolu i oskórowanie mistrza Radmira z Tor Carnedd[2].
Po przekroczeniu Pontaru i wypowiedzeniu wojny także Temerii, rebelianci utworzyli swoją siedzibę w zamku Houtborg, gdzie uwięzili ciężarną wówczas księżniczkę Riannon. W więzieniu Riannon urodziła bliźnięta, po czym oszalała. Mniej więcej w tym samym czasie Falka również urodziła i zostawiła swoje nowo narodzone dziecko w rękach obłąkanej więźniarki, głosząc, że tylko królowe są godne zaszczytu bycia matkami swego bękarta i podobny los czeka każdą królową i księżniczkę w nowym porządku, który Falka zbuduje po zwycięstwie[3].
To rozwścieczyło męża Riannon, walecznego Goidemara, który stanął na czele Armii Temerskiej i przy odrobinie szczęścia pokonał armie buntowników w kilku bitwach, nawet pod samym Houtborgiem[4]. Mniej więcej w tym czasie Falka utraciła ziemie w Redanii, gdzie tron objął wuj Vridanka, Vizimir[5].
Następstwa[]
Niedługo po stłumieniu buntu Falka Krwawa została osądzona i skazana na śmierć przez spalenie na stosie; odtąd mieszkańcy Temerii i Redanii wrzucali do ogniska figurkę przedstawiającą Falkę podczas uroczystości Saovine. Według legendy Falka przeklęła wszystkich ludzi i obiecała, że oni i ich potomstwo będą cierpieć z rąk dziecka noszącego jej krew[6].