Ten artykuł dotyczy książki. Zobacz też: Rozdroże (strona ujednoznaczniająca).
Rozdroże kruków – powieść o wiedźminie autorstwa Andrzeja Sapkowskiego.
Książka jest prequelem do opowiadań oraz pięcioksięgu wiedźmińskiego, ukazała się 28 listopada 2024 roku w wersji papierowej[N 1]. W wersji e-book ukazała się 1 grudnia[1]. Jest to pierwsza książka osadzona w świecie wiedźmina od wydania Sezonu burz w 2013 roku. Sapkowski pracował nad nią przez dwa lata.
Kilka dni przed premierą autor zapowiedział kolejną książkę[2].
Opis[]
Powieść jest rozwinięciem IV części opowiadania Głos rozsądku, w której wiedźmin Geralt opowiada Ioli Pierwszej o swojej pierwszej interwencji jako wiedźmin po wyjściu z Kaer Morhen[3]. Akcja rozgrywa się głównie na terenie królestwa Kaedwen w latach 1229-1231. Na początku powieści Geralt ma 18 lat[2].
Opisy wydawcy[]
Opis z wydania głównego i wydania czarnego[]
Oto słowa Proroka:
zaprawdę powiadam wam, że nastanie chaos w wielu miejscach i ogień często będzie wybuchał. Słońce rozjaśni się w nocy, a księżyc w ciągu dnia, gwiazdy zaś zaczną spadać. Krew będzie ciec z drzewa, a kamień wyda głos. Dzikie bestie będą atakować, a niewiasty brzemienne będą rodzić potwory. I oto sprawdziło się proroctwo i oczom naszym stało się ono widome: niewiasty porodziły potwory. Wiedźmini są tymi potworami, heroldami chaosu i zguby.
Anonim, Monstrum albo wiedźmina opisanie.
Opis z wydania czerwonego[]
ROZDROŻE – METAFORYCZNE MIEJSCE, W KTÓRYM TRZEBA DOKONAĆ WYBORU, A TEN WYBÓR NIEKIEDY DECYDUJE O NASZYM PRZEZNACZENIU.
Wiedźmini zwykle wyruszają na szlak wczesną wiosną, kiedy wygłodniałe po zimie monstra najbardziej dają się ludziom we znaki. Wtedy nie brak zajęcia i łatwo o zarobek. Tej wiosny Geralt został pogryziony przez kopalniane stwory, o mało nie zginął w walce z kotem czarownicy, dostarczył pieczyste na królewski stół i ocalił królewską pocztę. Co do zarobku, bywało różnie. A potem przyszła zima, w starej księdze znalazła się dziwna dedykacja i nic już nie było takie samo...
Podobno zemsta to radość dla umysłów miałkich i prymitywnych. Lecz jeśli prawo jest bezsilne, władza skorumpowana, a sprawiedliwość jest pustym słowem, czy okrutny zbrodniarz ma uniknąć kary?
Białowłosy mutant stawia pierwsze kroki na szlaku walki ze złem. Uzbrojony w dwa runiczne miecze, magiczne eliksiry i niepisany wiedźmiński kodeks, który sam sobie narzucił, dociera na Rozdroże. Jego śladem podąża Przeznaczenie...
Streszczenie krótkie[]
Tym razem arcymistrz polskiej fantasy cofa się do młodzieńczych lat Geralta, który stawia dopiero pierwsze kroki w wiedźmińskim fachu i musi sprostać licznym wyzwaniom. Uzbrojony w dwa runiczne miecze, zwalcza potwory, ratuje niewinne dziewice i pomaga nieszczęśliwym kochankom. Zawsze i wszędzie stara się przestrzegać niepisanego kodeksu, który przejął od swoich nauczycieli i mentorów. Jak to zwykle bywa, życie nie szczędzi mu rozczarowań – młodzieńczy idealizm raz po raz zderza się z rzeczywistością.
Streszczenie szczegółowe[]
Powieść rozpoczyna się w miejscowości Neuhold, gdzie Geralt zostaje aresztowany za zabójstwo dezertera, który napadł na chłopski wóz. Młody wiedźmin ma zostać stracony, lecz z opresji ratuje go starszy kolega po fachu, Preston Holt. Bohaterowie ruszają we wspólną podróż po Kaedwen, a Holt składa Geraltowi propozycję - prosi, by ten został jego swego rodzaju zastępcą na szlaku, gdyż jemu nie pozwalają na to jego wiek i kondycja. Wkrótce obaj udają się do posiadłości starego wiedźmina - Rocamory, gdzie główny bohater uczy się m. in. szermierki oraz zabójczych technik walki wręcz.
Wiosną Geralt opuszcza posiadłość Holta i wyrusza na szlak, wędrując po wszystkich kaedweńskich Marchiach i polując na potwory. Jego pierwszym poważnym wiedźmińskim zleceniem jest zorril, którego zabił w sposób pozostawiający wiele do życzenia. Udało mu się też upolować mamutaka, odczarować klątwę rzuconą na rodzinę burmistrza Szklanej Góry, czy odwiedzić świątynię bogini Melitele w Elsborgu, gdzie matka Assumpta z Rivii wyjawiła mu prawdziwą historię Holta. Jak się okazało, Preston był wiedźminem ze Szkoły Wilka zamieszkującym Kaer Morhen w czasie pogromu w 1194 roku. Przeżył tamte wydarzenia, lecz uciekł przed rozwścieczonym tłumem, co pohańbiło go w oczach niewielu pozostałych wiedźminów, którzy pozostali przy życiu. Został znaleziony dopiero przez kapłanki.
Przez cały czas trwania swojej podróży, Geralt był śledzony przez szpicli prefekta straży królewskiej, Estevana Trillo da Cunhi. Ów, w październiku roku 1229, zastawił pułapkę na młodego wiedźmina i otoczył go wraz ze swymi żołnierzami, próbując zmusić go do zebrania dowodów na winę Holta przy zabójstwie trzech chłopów uczestniczących w wydarzeniach z 1194. Geralt odmawia i jest gotów podjąć walkę z Cunhą, lecz w ostatniej chwili od takiej konieczności ratuje go komendantka służby ochrony Marchii Górnej - Elena Fiachra de Mersault. Działa ona w służbie margrabiego Lindenbroga i ściąga wiedźmina do kasztelu Brunanburh w celu odczarowania strzygi.
Okazuje się, że margraf ma osobiste powody, by interesować się sprawą potwora, albowiem jest on zamieszany w kazirodczy skandal z dziewczyną przemienioną w strzygę. Geralt podejmuje się zadania, jednak nie jest w stanie wytrzymać z potworem do trzeciego piania koguta i zabija go w obronie własnej, czym skazuje się na nieprzychylność władcy. Wiedźmin odkrywa, że zaklęcie na dziewczynę rzuciła żona margrabiego, postanawia jednak nie zdradzać tego faktu, nie chcąc krzywdzić już wystarczająco pokrzywdzonej kobiety z córką.
Młody wiedźmin po swoim pierwszym roku na szlaku wraca do Rocamory, gdzie zdaje relację ze swoich przygód i żali się Holtowi ze swojej nieudolności w walce przeciwko strzydze i wprost nieprzystającego tej profesji strachu, który ogarnął go w trakcie walki. Holt opowiada mu historię o początkach wiedźminów i makabrycznych skutkach mutacji w Szkole Kota. W trakcie zimy obaj wiedźmini trenują, a starszy uczy młodszego kolejnych mistrzowskich technik szermierczych. Na szczególną uwagę zasługuje pewna tajemnicza finta, przed którą - według Prestona - nie było obrony.
Pewnego lutowego poranka starszy wiedźmin zaniemógł na tyle, że wspólne treningi musiały zostać chwilowo wstrzymane, co zmusiło Geralta do znalezienia sobie innego zajęcia. Rozpoczyna on więc pochłanianie tomów z biblioteki w Rocamorze. Podczas wertowania ksiąg, młody wiedźmin znajduje dowód na to, że Preston Holt zabił Ottona Marguliesa, jednego z przywódców masakry w Kaer Morhen. Dowodem owym jest kopia paszkwilu "Monstrum albo wiedźmina opisanie" z dedykacją od anonimowego autora. Jedyną wskazówką jest herb podpisanego, martlet, który nie pozwala jednak dotrzeć do konkretnej osoby. Geralt i Holt rozwodzą się nad moralnością swoich zbrodni. Z końcem zimy stary wiedźmin informuje Geralta o tym, że unieważnia swoją umowę i Geralt opuści Rocamorę, by - w świetle dowodów, które poznał - nie ryzykować problemami z prefektem da Cunhą.
Geralt udaje się do Marchii Pojeziernej, gdzie zostaje wynajęty do pozbycia się stwora zakłócającego porządek w forcie Thornhall położonym na wyspie Seevalk. Zostaje też wplątany w intrygę rodzinno-miłosną, gdyż okazuje się, iż fort służy przede wszystkim jako miejsce odizolowania dla hrabianki Ludmilly Vaikinen, która zapałała uczuciem do Redferna ze zwaśnionego rodu Finneganów. Na miejsce przybywa też uzdrowicielka Vrai Natteravn, mająca za zadanie uleczyć hrabiego Frederika, który potłukł się podczas libacji. Podczas swojego nocnego polowania (jak wydedukował wiedźmin - na wodnika) Geralt przypadkowo udaremnia próbę wtargnięcia Redferna do fortu i przyczynia się do złapania młodzieńca. Ów planował odbić Ludmillę i uciec z nią. Następnego dnia Natteravn rozkazuje wiedźminowi znalezienie sposobu na odkręcenie sytuacji, gdyż - jak się okazuje - to ona umożliwiłą Finneganowi wejście do Thornhall. Geralt z pomocą naiwnego piwowarczyka i szczęśliwego zbiegu okoliczności uwalnia ukochanego Ludmilly i młodzieńcy uciekają, a Vrai Natteravn w ramach wdzięczności podarowuje wiedźminowi amulet przyzywający w razie potrzeby.
Geralt następnie rusza na zachód i ratuje gońca pocztowego od leśnych szratów, za co poczmistrz podarowuje mu amulet pocztowy, pozwalający na skorzystaniu z pomocy u poczmistrzów w całym kraju, a także zawiadamia go, że czeka na niego wiadomość.
Geralt otrzymuje prośbę o spotkanie i udaje się do Xendell, gdzie oczekuje go tajemniczy mężczyzna mianujący się Artamonem z Asguth, dziekanem Akademii Magii. Wyznaje mu, że słyszał o miłosierdziu, jakie wiedźmin okazał Deianirze, żonie margrabiego Lindenbroga oraz o pomocy, której udzielił młodej parze ze zwaśnionych rodów. Proponuje mu on, by ten odwiedził go w Ban Ard, by razem mogli zrobić coś dobrego dla ludzkości i zbadać wiedźmiński organizm w laboratorium. Zapewnia, iż nie oczekuje natychmiastowej odpowiedzi. Geralt wychodzi, spostrzegając herb przy bramie wjazdowej, domyśla się, że Artamon jest autorem "Monstrum albo wiedźmina opisanie". Przy wjeździe spotyka trójkę podejrzanych konnych. Postanawia podsłuchać ich rozmowę z Artamonem i odkrywa, że czarodziej planuje zabić wiedźmina, a także wydaje rozkaz zamordowania Holta i kapłanek z Elsborgu. Chwilę po odjeździe podejrzanej bandy ponownie odwiedza magika i zabija go za pomocą techniki, której nauczył go Preston.
Po zabójstwie czarodzieja Geralt ucieka z miejsca zdarzenia i udaje się do Marchii Dolnej, gdzie pomaga lokalnym poczciarzom. W międzyczasie dochodzi do śledztwa w sprawie morderstwa, które prowadzi prefekt straży królewskiej, Estevan Trillo da Cunha i które trwa od maja do sierpnia. W momencie, gdy podejrzenia spadają na Prestona Holta ten postanawia się przyznać do niepopełnionej przez siebie zbrodni w nadziei, że podejrzenia nie spadną w przyszłości na Geralta. Holt zostaje przeniesiony do więzienia Sturefors, gdzie ma czekać na egzekucję. Dowiaduje się o tym Geralt, który chcąc ratować swojego preceptora zjawia się w więzieniu i wyznaje, że to on zabił Artamona. Wszyscy oczekują jednak, że kara ma zostać wymierzona staremu wiedźminowi. Finalnie dochodzi do egzekucji Holta. Prefekt straży pomaga Geraltowi w wykradnięciu ciała jego preceptora i sugeruje mu by ten opuścił Kaedwen i nie szukał zemsty.
Geralt nie posłuchał jednak prefekta straży. Rozpoczął poszukiwania bandytów, którym kochanka Artamona, markiza Cervia Herrarda de Graffiacane zleciła dokończenie ostatniej woli czarodzieja i morderstwo kapłanek Melitele. Wiedźmin wpadł na nich przypadkiem i ich śledził, ale bandyci zapewne zorientowali się, że Geralt jest na ich tropie i zastawili na niego pułapkę przy świątyni. Wiedźmin został przez nich złapany, pobity i porwany. Najemnicy postanowili go wykorzystać by kapłanki Melitele otworzyły przed nimi zamknięte bramy świątyni. Geralt ostatkiem sił wezwał czarodziejkę Vrai Natteravn za pomocą wręczonego mu niegdyś amuletu, która przegoniła bandytów markizy.
Geralt będąc bardzo rannym zostaje wniesiony do świątyni i jest tam następnie leczony przez Nenneke oraz Vrai. Jego leczenie trwa od września 1230 roku do marca 1231 roku. Po wyleczeniu otrzymuje od Nenneke informację na temat markizy i jej motywacji. Geralt wyrusza do Rocamory by spotkać się z Timurem Voronoffem. Od byłego agenta Holta dostaje jego miecze oraz ostatnią wolę w postaci listu. W liście zawarte jest wyznanie Holta, w którym ten informuje młodego wiedźmina o tym, że początkowo chciał wykorzystać Geralta by zabić czarodzieja, ale po jego słowach zmienił zdanie. Dzięki Timurowi Geralt dowiaduje się więcej o najemnikach markizy, którzy w czasie rekonwalescencji wiedźmina uciekli z Kaedwen. Geralt postanawia zemścić się na ludziach, którzy do tej pory uprzykrzali życie mu i jego przyjaciołom. Wpierw wyruszył do stolicy królestwa - Ard Carraigh. Markiza nie spodziewając się widoku wiedźmina budzi się i z powodu stresu wywołanego widokiem Geralta umiera.
Wiedźmin następnie poszukuje bandytów markizy, którzy się rozdzielili. Cibora Pontiego spotyka w miejscowości Piana, w królestwie Redanii, który przed śmiercią zdradza mu, że Bouregard Frick jest prawdopodobnie w Oxenfurcie, a Mertixell gdzieś nad morzem. Geralt spotyka Fricka w Oxenfurcie i walczy z nim w pojedynku. Wygrywa dzięki znajomości metody obrony przed niemożliwą do sparowania fintą, którą przekazał mu Holt na rycinach zawartych w liście pożegnalnym. Następnie Geralt poszukuje Mertixell, którą znajduje w jednej z chat przemytników nad morzem. Kobieta ucieka i kiedy wiedźmin ma rozpocząć za nią pościg jednocześnie zauważa skolopendromorfa, który zmierza w kierunku lokalnych dzieci. Geralt podejmuje decyzję i wybiera obronę dzieci zamiast ścigania najemniczki.
Bohaterowie[]
Do znaczniejszych postaci zaliczają się:
- Geralt, młody i niedoświadczony wiedźmin[3]
- Bulava, wójt Neuhold[3]
- Reisz Carleton, kapitan strażnicy[3]
- Preston Holt, stary wiedźmin[3] noszący medalion Cechu Żmii[2]
- Timur Voronoff, agent i partner biznesowy Prestona
- Pampinea Monteforte, właścicielka przybytku Lorelei
- Estevan Trillo da Cunha, prefekt straży z Ard Carraigh
- Elena Fiachra de Mersault, komendantka straży Marchii Górnej
- Ludmilla Vaikinen, córka margrabiego Marchii Pojeziernej
- Redfern Finnegan, syn hrabiego Gordona
- Assumpta z Rivii, główna kapłanka świątyni Melitele w Elsborgu
- Nenneke, kapłanka bogini Melitele i uczennica Assumpty
- Vrai Natteravn, uzdrowicielka w służbie margrabiego Vaikinena
- Artamon z Asguth, dziekan Akademii Magii
Pełny spis postaci znajduje się tutaj.
Potwory[]
- Zatrawiec[2]
- Leszy
- Sierposz
- Kikimora
- Wodnik
- Wij
- Zorril[2]
- Mamutak[2]
- Hippokamp[2]
- Strzyga
- Skolopendromorf
Galeria[]
Uwagi[]
- Podczas spotkania autorskiego w grudniu 2023 roku Sapkowski zapowiedział, że doda w książce przepis kucharski.
- Na stronie Księgarnia Unikat Książki można kupić specjalne wydania książki.
- Oba czarne wydania zawierają ilustrowany bestiariusz stworzony przez Michała Niewiarę.
- Na stronie Księgarnia Internatowa Publio można kupić ebook zawierający wszystkie 9 tomów.
Przypisy objaśniające[]
- ↑ Oficjalna premiera była planowana na 29 listopada, jednak została wystawiona m.in. w sklepach Empik i Świat Książki już 28 listopada.
Przypisy[]
- ↑ Wpis na stronie Nowej Fantastyki, facebook.com [dostęp: 21-11-2024].
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Marcin Zwierzchowski, Czytamy i oceniamy nowego Wiedźmina. A Sapkowski pióra nie odkłada. „Pisanie trwa nieprzerwanie”, polityka.pl [dostęp: 29-11-2024].
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Nowa Fantastyka, 12/2024 (22.11.2024), str. 17-20.