- Informacje
Siły Specjalne Aedirn, inaczej Korpus – siły specjalne królestwa Aedirn pełniące obecnie rolę wywiadu, kontrwywiadu i tajnej policji.
Historia[]
Tło historyczne[]
Aedirn to kraj bardzo doświadczony walką z nieludźmi, wysiedlanymi ze swoich ziem wraz z napływem ludności ludzkiej. Szczególnie dotkliwe było powstanie elfów pod wodzą Aelirenn (lata 1061-1067), które bardzo poważnie zagroziło istnieniu państwa. Większość regularnej armii aedirńskiej zmuszone było walczyć z rebeliantami, podczas gdy władcy Redanii, Temerii i Kaedwen planowali rozbiór pogrążonego w chaosie Aedirn. Ostatecznie, do działania przystąpiła tylko Temeria, która zaatakowała sąsiada i odebrała mu Hagge. Ówczesny król Veygand uznał aneksję tych ziem, po czym skupił się na tłumieniu powstania, które wygasło wraz ze śmiercią Aelirenn.
Początki[]
Doświadczenia pokazały Aedirńczykom, że regularne jednostki nie są w stanie prowadzić akcji przeciwpartyzanckich. W tym celu Veygand polecił w roku 1063 w Aldersbergu wyszkolić w walce leśnej oddział, którego dowódcą został kapitan Yoel Melchanton, były pogranicznik. Jego mała jednostka pacyfikatorów była niesamowicie skuteczna. Z tego powodu zdecydowano się na rozbudowę formacji, której centrum był Aldersberg. Tak narodziły się aedirńskie siły specjalne. Nowy rodzaj wojsk wykorzystywany był do przeprowadzania pogromów i akcji przeciwpartyzanckich. Widząc osiągnięcia Melchantona, król mianował go na specjalnie utworzony urząd królewskiego komisarza służb specjalnych, a po jego śmierci urząd objął graf Aldersbergu Hugo de Mornay. Podczas powstania Aelirenn siły specjalne wykazały się olbrzymią bitnością, przechylając szalę zwycięstwa na stronę Aedirńczyków. Po zakończeniu rebelii doprowadziły do wyłapania i zgładzenia elfich oficerów odpowiedzialnych za zbrodnie wojenne.
Kryzys pod de Mornay'ami[]
Za panowania kolejnych władców wartość bojowa sił specjalnych jednak ciągle malała, stały się one raczej luksusowym klubem dla oficerów. Siedzibą formacji została Stara Cytadela w Aldersbergu, również więzienie polityczne. Sam urząd komisarza stał się w rodzie aldersberskich grafów niemal dziedziczny. Tak więc, gdy próbowano wykorzystać je podczas rebelii Falki, okazały się bezużyteczne.
Era Moebiusa i szczyt potęgi[]
Reformy sił specjalnych podjął się król Virfuril. Dzięki jego staraniom służby specjalne poszerzyły swoje kompetencje o wywiad i kontrwywiad. Stanowiska pozbawiono też ród de Mornay. Nowym komisarzem został jego kuzyn, Vilmerik Moebius. Ten zdecydował się zwolnić niekompetentnych arystokratów i przystąpił do szkolenia żołnierzy, między innymi w dywersji, sabotażu, dezinformacji, skrytobójstwie oraz inwigilacji. Z czasem siły specjalne zatraciły dawny charakter oddziałów przeciwpartyzanckich.
Swoją przydatność udowodniły siły specjalne podczas wojny z Temerią w 1224 roku. Chociaż Temerczycy mieli druzgoczącą przewagę, formacji udało się odwrócić losy wojny. Udało się im spiętrzyć wody na rzece Ismena, co zablokował znaczną część rycerstwa temerskiego. Ponadto rozsiewali oni w szeregach wroga plotkę, jakoby nadchodziło potężne natarcie aedirńskie, co podkopywało morale. Do tego ludzie Moebiusa pustoszyli potajemnie północno-wschodnią Temerię. Koniec końców, temerski król Medell, pobity przez Virfurila w kilku bitwach poprosił o pokój i oddał Dolinę Pontaru Aedirn.
Król tak zaufał swoim siłom specjalnym, że zaczął używać ich jako gwardii królewskiej. Medell postanowił wykorzystać ten fakt do swojej zemsty za haniebną klęskę i jako, że kontrwywiad aedirński był jeszcze w powijakach, wysłał w szeregi sił specjalnych swoich agentów, którzy dokonali zamachu na życie syna Virfurila, Demawenda. Odpowiedział za to sam Moebius, który został skazany na śmierć i ścięty. Jego miejsce zajął baron Samuel d'Arvegnac, który pełnił służbę do końca istnienia państwa.
Era d'Arvegnaca[]
Baron zdecydował się zmniejszyć liczebność sił specjalnych, które nabrały charaktery elitarnego. To właśnie on ostateczni położył kres ich stricte wojskowej roli i postanowił przekształcić je w wywiad z prawdziwego zdarzenia.
Jako, że służba wywiadowcza dopiero się kształtowała, siatka agentów i informatorów była naprawdę niewielka. Dowódcą sekcji wywiadowczej został kapitan Thybald Dijvekken.
Kontrwywiad natomiast był szczelny i brakowało mu dobrych źródeł wywiadowczych, choć naprzeciw wszystkiemu radził sobie bardzo dobrze z wykrywaniem intryg, za sprawą talentu dowódcy sekcji, kapitana Gideona Stuyvesanta. Cieszył się on wielką sympatią króla Demawenda i był wskazywany jako następca d'Arvegnaca.
Sekcja misji specjalnych, czyli zabójstw, porwań, tajnych poselstw, itp. kierowana była przez znanego z brawury i analitycznego umysłu wicehrabiego Henninga de Broine.
Po I Wojnie Północnej siły specjalne znów stanęły przed trudnym zadaniem, jakim było uporanie się z partyzantką Scoia'tael. Choć w celu walki z partyzantkami nieludzkimi zostały stworzone, po latach i wielu reformach siły specjalne były całkowicie niezdolne do prowadzenia tego typu działalności. W tym celu król postanowił stworzyć zupełnie nową formację znaną jako oddziały specjalne Aedirn. Dowództwo nad nimi objęła najemniczka z Lyrii, Rayla[1].
Znani członkowie[]
Królewscy komisarze służb specjalnych
- kapitan Yoel Melchanton
- graf Hugo de Mornay
- kilku nieznanych z imienia członków rodu de Mornay
- Vilmerik Moebius
- baron Samuel d'Arvegnac
Oficerowie
- kapitan Thybald Dijvekken – szef sekcji wywiadu za d'Arvegnaca
- kapitan Gideon Stuyvesant – szef sekcji kontrwywiadu za d'Arvegnaca
- wicehrabia Henning de Broine – szef sekcji operacji specjalnych za d'Arvegnaca
Członkowie podległych Korpusowi oddziałów specjalnych
Ciekawostki[]
- Na Korpusie wzorowane były Kaedweńskie Tajne Służby.
Bibliografia[]
Wszystkie z przedstawionych tu treści, poza tymi oznaczonymi przypisami, pochodzą z pozycji Biały Wilk 3: W tajnej służbie ich królewskich mości.
Przypisy[]
 Siły Specjalne Aedirn  Stajnie  Wywiad Kovirski  Wywiad Ofiru |
