- Informacje
- Opisy z książek i gier
Venzlav z Brugge – władca Brugge, lennik królowej Calanthe z Cintry, a po jej śmierci króla Foltesta z Temerii. Często krytykowany za zbytnią pobłażliwość wobec driad z Brokilonu.
Biografia[]
Venzlav jest królem małego królestwa Brugge. Próbował unormować stosunki z driadami z Brokilonu, co jednak mu się nie udało, lecz w odróżnieniu od swych sąsiadów nie najeżdżał na Brokilon i nie mścił się na driadach. Kiedy król Cintry Roegner, jego suzeren, zmarł, Venzlav ubiegał się o rękę jego żony i faktycznej królowej Cintry Calanthe, jednak ta odmówiła jemu jak i innym zalotnikom.
Po I Wojnie z Nilfgaardem, gdy Cintra została podbita, a królowa Calanthe popełniła samobójstwo, wielu Cintryjczyków uciekło do Brugge. Venzlav mógł sprawować władze samodzielnie, bez żadnego protektoratu, jednak groźba ze strony Nilfgaardu popchnęły go do złożenia hołdu lennego królowi Temerii, Foltestowi. Po hołdzie Brugge zostało objęte protektoratem Temerii, a na ziemiach państwa zaczął się organizować korpus Cintryjskich uchodźców, którzy wciąż chcieli walczyć za Cintrę pod wodzą marszałka Vissegerda.
Po rozpoczęciu walk Brugge wystawiło nadzwyczajnie duże siły jak na tak małe królestwo, jednak wycierpiało najwięcej. Całe państwo zostało doszczętnie spustoszone i splądrowane.
W tym czasie Venzlav dowiedział się od Jaskra, że wiedźmin Geralt znajduje się w Brokilonie. Poeta potrzebował glejtu na podróż przez kraj i zgody na wyprawę do królestwa driad. Z racji tego, że król lubił wiedźmina, zgodził się na udzielenie eskorty trubadurowi i mianował go swoim posłem[1]. Wiedzę o pobycie Białego Wilka w Brokilonie zachował jednak tylko dla siebie.
Po zawarciu Pokoju Cintryjskiego, Brugge uzyskało reparacje wojenne dla osadników, a Venzlav zajął się odbudowywaniem zniszczonego i zrujnowanego kraju.
Uwagi[]
- Swego czasu Venzlav wysłał do Brokilonu posłańca, żądając oddania mu lasu aż po rzeczkę Vdę, obiecując w zamian nietykalność pozostałych ziem. Posłańcem tym był wiedźmin Geralt.
Przypisy[]
- ↑ A. Sapkowski, Czas pogardy, Warszawa 2004, s. 204-205.