Viduka – pan na Ard Carraigh, a później król Kaedwen[1].
Biografia[]
Rodowód[]
Viduka urodził się w starej linii margrabiów, którzy pierwotnie podbili dziką wschodnią granicę królestwa Sambuka, zaledwie kilkadziesiąt lat po Pierwszym lądowaniu. Margrabiowie zaczęli nazywać się książętami, twierdząc, że w ich żyłach płynie królewska krew prawowitych spadkobierców tronu redańskiego[1].
Pan Ard Carraigh[]
Na początku swojego panowania, jak twierdzi znany historyk Brandon z Oxenfurtu, Viduka podczas wędrówki po swoich ziemiach ujrzał jednorożca. Zaciekawiony zwierzęciem zaczął za nim podążać. Jednorożec zaprowadził go do miejsca w samym centrum ziem Viduki, położonego daleko od jakichkolwiek rzek lub jezior. Viduka w owym miejscu założył miasto Ard Carraigh, którego nazwa we wspólnym znaczy Wysoka Skała. Następnie obrał owego jednorożca za swój herb[2].
W 977 roku w Tretogorze Radowid II został koronowany na króla Redanii. Okazało się, że nowo koronowany król podzielał politykę ojca i zaczął umacniać swoją władzę, sprowadzając wasali z powrotem pod redańską koronę. Świadomy tego Viduka ogłosił swoje ziemie królestwem, by odciąć wszelkie roszczenia redańczyków. Nadał mu nazwę, którą elfy już od wieków określały tę krainę – Caedwen, znaczące we wspólnym Biały Las[1].
Król Kaedwen[]
Aby ochronić Kaedwen, Viduka zawarł sojusz z Aedireen, pierwszą królową Aedirn, obiecując jej królestwu Dolną Marchię. Sojusz zaowocował niespotykanym zwycięstwem nad Redanią. Aedireen zajęła twierdzę Hagge i otaczające ją tereny, a Viduka rozszerzył swoje granice o Marchię Ban Gleann, Hołopole, Malleore i Caingorn. Nowa granica redańsko-kaedweńska okazała się wyjątkowo trwała i dzieliła oba królestwa ponad dwieście lat[1].
Po wielkim zwycięstwie nadszedł czas na dotrzymanie obietnicy danej królestwu Aedirn. Viduka niechętnie ją spełnił, ponieważ Dolna Marchia, zwana od tego czasu Górnym Aedirn była bardzo żyzną krainą nad Pontarem. Owe ziemie przyczyniły się do pogorszenia relacji między Kaedwen i Aedirn prowadząc do wielu wojen w ciągu następnych stuleci[2].