- Ten artykuł dotyczy książki. Zobacz też: Tor Zireael..
Wieża Jaskółki – napisana przez Andrzeja Sapkowskiego czwarta z pięciu części sagi o wiedźminie.
Streszczenie[]
Wrzesień-listopad, rok 1267[]
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, iż coś złego przydarzyło się Dziecku Starszej Krwi w dniu jesiennego Ekwinokcjum. Ranna i ledwo żywa Ciri zostaje odnaleziona na bagnach Pereplutu przez pustelnika Vysogotę z Corvo, który zaczyna się nią opiekować. Między młodą dziewczyną i starym wykładowcą Oxenfurckiej Uczelni stopniowo nawiązuje się przyjaźń. Cirilla postanawia opowiedzieć mu swoją historię.
Opowiadana przez nią historia rozpoczyna się od odwiedzin współpracującego ze Szczurami kupca o imieniu Hotsporn. W związku z szykującym się ślubem cesarza z księżniczką Cintry, ogłoszona ma zostać powszechna amnestia dla każdego bandyty, który się ujawni i okaże skruchę. Celem tego zabiegu ma być ściślejsze zjednoczenie królestwa i zażegnanie pogranicznym tumultom, szczególnie w wciąż niestabilnej Cintrze. Szczury doskonale wiedzą, że wolność po amnestii jest jedynie pozorna – wszyscy zostaną wcieleni do armii i wysłani na wojnę lub do służby zastępczej w Gildii Kupieckiej. Zanim cokolwiek zdecydują, banda ma zamiar najpierw zająć się Bonhartem. Młoda wiedźminka z kolei nie może znieść myśli o tym, że przeznaczone jej prawem przywileje miałaby zgarnąć jakaś podstawiona oszustka. Ciri postanawia odzyskać swoje dziedzictwo i zdemaskować kłamstwo Imperatora, poprzez dotarcie do Cintry i ujawnienie swojej tożsamości. Jednak w kilka godzin po odłączeniu się od grupy, Ciri i Hotsporn wpadają na bandytów. Poruszona sugestią umierającego w jej ramionach towarzysza, dziewczyna przejmuje konia zmarłego i rusza do miejscowości Zazdrość na ratunek przyjaciołom. Niestety spóźnia się, albowiem Leo Bonhart kończy właśnie wycinać w pień hanzę Szczurów. Jednakże Ciri pozostawia przy życiu, choć bezwzględnie miał ją zabić.
Bonhart oszukuje obu swoich mocodawców i wystawia swą zdobycz na arenie w Claremont, gdzie dziewczyna ma walczyć ku uciesze tłumu, albowiem trafnie rozpoznał, że Ciri musiała być szkolona na wiedźminkę. Stefan Skellen formuje hanzę, z którą udaje się w pościg za najemnikiem. Od syna trumniarza, posłańca Bonharta, wyciąga trop prowadzący do Fano, do miecznika Esterhazego. Jeszcze przed areną, podczas odbierania zleconego tam oręża, rzemieślnik ofiarowuje Ciri legendarny gnomi gwyhyr zwany Jaskółką.
Tymczasem przebywając w Bremervoord, Triss Merigold przypadkiem trafia na ślad Yennefer, którą ponoć wyłowiono z morza przy Wyspach Skellige. Opowieści wyspiarek były w wielu aspektach prawdziwe. Yennefer uciekając z Montecalvo, rzeczywiście ląduje niedaleko wysp Skellige. Tam wymusza na Jarlu Crachu an Craite dopełnienie przysięgi oraz pomoc opiekunom Cirilli z Cintry, ponieważ – jak przypomniała mu czarodziejka – jarl dziesięć lat wcześniej, po śmierci Duny i Pavetty na morzu, przysięgał Calanthe, że będzie strzegł księżniczki. Pomoc Cracha oprócz zwykłego wsparcia finansowego polegać ma na wyproszeniu od kapłanek Freyi specjalnego artefaktu do konstrukcji megaskopu, dzięki któremu Yennefer będzie w stanie zasięgnąć informacji niezbędnych jej do namierzenia Vilgefortza. Próbując dostać się do siedziby Vilgefortza, 28 sierpnia organizuje wyprawę na Głębinę Sedny, gdzie jej statek wchłania magiczny cyklon, a ona sama – ledwie żywa – dostaje się do niewoli czarodzieja. Dotkliwie pobita i torturowana, zostaje podłączona do sondy empatycznej – magicznego urządzenia reagującego na afekt emocjonalny. Mimo straszliwego bólu, Yennefer nie daje się złamać i nie myśli o Ciri, ale niechcący ujawnia lokalizację Geralta.
Niedługo po wyprawie Yennefer na Głębinę, Cracha an Craite odwiedza Triss zwabiona opowieściami w Bremervoord. Jarl zapewnia ją o śmierci Yennefer, po czym relacjonuje jej tyle ile może w sprawie śledztwa dotyczącego zaginionej Ciri. Próbując różnych środków, Merigold udaje się w końcu do świątyni Melitele w Ellander z nadzieją, że prorocze zdolności Ioli Pierwszej pomogą zlokalizować jej dawną podopieczną.
Vattier de Rideaux żali się swej kochance z powodu złego traktowania przez cesarza, zdradzając jej przy tym szereg informacji wrażliwych. Lekceważąc jej intelekt, szef nilfgaardzkiego wywiadu znajduje w niej nieszkodliwego słuchacza, któremu mógł się wygadać o niedawnym spotkaniu z Rience’em i zawartym z nim układem, polegającym na przekazaniu informacji na temat Stefana Skellena w zamian za głowę Cahira. Vattier widział w Puszczyku rywala, a zniecierpliwiony Emhyr oczekiwał konkretów. Dzięki Riencowi arcyszpieg miał zatem szansę wrócić w łaski cesarza. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że pozornie nierozgarnięta Carthia van Canten jest agentką pracującą dla Assire var Anahid.
Nocą z piątego na szóstego września kompania wiedźmina ucieka z armii królowej Meve, znowu przekracza Jarugę i zapuszcza się w głąb lasów Zarzeczańskich wychodząc z założenia, że cesarskie granice, choć wrogie, są bezpieczniejsze, ponieważ wojna wrze w najlepsze na prawym brzegu rzeki. Kiedy okazuje się, że jemiolarze pod naciskiem Czarnych opuścili Caed Dhu, kompania wraz z gromadą bartników udaje się na południe w stronę Gór Amellu, by odnaleźć poszukiwanych druidów zdolnych jakoby określić miejsce przebywania Ciri.
Siedemnastego września wiedźmińska kompania przybywa do Riedbrune, gdzie zostaje zatrzymana na rozkaz prefekta Fulko Artelvelde. Opis Geralta pojawił się bowiem w zeznaniach Angoulême, która zbiegła z hanzy Słowika i oddała się w ręce władz, licząc na amnestię. Ostrzega ona wiedźmina przed zasadzką w Belhaven, którą przygotował Słowik na rozkaz tajemniczego półelfa. Geralt zgadza się na układ wymuszony przez prefekta polegający na zniszczeniu niesławnej słowikowej hanzy w zamian za Angoulême oraz licząc na to, że przez Straggena uda mu się dotrzeć do mocodawcy bandyty. W związku z niedoliczeniem się przez amnestionowaną bandytkę członków kompanii o jedną osobę, Geralt podejrzewa Cahira o zdradę i dochodzi między nimi do bójki w noc Ekwinokcjum. Obaj godzą się, a wiedźmińska kompania się rozdziela – Geralt, Cahir i przyłączona do grupy Angoulême jadą do Belhaven; natomiast Jaskier, Milva i Regis na wschód do Toussaint – do druidów z Caed Myrkvid.
Za zasadzką w Belhaven stoi półelf Schirrú – wysłannik Vilgefortza, który z pomocą ludzi Słowika i przekupionych nilfgaardzkich żołnierzy pochwytuje wiedźmina. Belhaven zostaje jednak zaatakowane przez partyzantów z organizacji Wolne Stoki. W wirze walki Geraltowi, Cahirowi i Angoulême udaje się uciec w góry. Cahir będąc ranny w głowę nie jest w stanie dalej iść, dlatego Geralt nakazuje dziewczynie dołączyć do reszty kompanii w Dolinie Sansretour i opowiedzieć o wszystkim Regisowi. W górach, na polecenie przybyłego im na spotkanie Regisa, Geralt samotnie i bez broni wchodzi do górskiej groty. Wampir wyjaśnił mu bowiem, że druidzi zostali już uprzedzeni o szukającym ich wiedźminie, dlatego poprosili o skierowanie Geralta do miejsca, w którym uzyska on swoje odpowiedzi. Pod Górą Diabła Biały Wilk spotyka tajemniczego elfa Avallac'ha – Wiedzącego, który odradza mu kontynuowania wyprawy, gdyż Ciri tak czy inaczej przeznaczone jest trafić do niego. Wiedźmin pozostaje jednak sceptyczny wobec przepowiedni i nie ma zamiaru odpuszczać. Przed wyjściem z jaskini Wiedzący pozwala mu także zasięgnąć wizji potwierdzającej to, że Ciri jeszcze żyje. Zamiast tego Geraltowi wyświetla się głównie obraz ze świętego gaju ukazujący jego przyjaciół w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Geralt pędzi do Toussaint, gdzie jego kompania walczy z pogonią półefla Schirrú i Słowika. Do walki włączają się nagle błędni rycerze księżnej Anny Henrietty, którzy pomagają odpędzić zbójców. Jeden z nich rozpoznaje w Jaskrze wicehrabiego Juliana i nastaje, aby ten wrócił z nimi na zamek Beauclair. Reszta kompanii udaje się w pościg za Schirrú aż do Caed Myrkwid, gdzie schwytani przez Dębostwora, odnajdują w końcu poszukiwanych druidów. Niestety zanim Geralt zdąży przesłuchać zabójcę, półefl razem z innymi bandytami zostaje spalony żywcem w Wiklinowej Babie.
Do wynajętej przez Stefana Skellena hanzy dołączą totumfacki Vilgefortza – Rience, który przez krótki czas szpiegował grupę w niewidzialnej postaci aż do momentu zdemaskowania go przez Kennę. Zagrożony torturami, Rience wyśpiewuje Puszczykowi cele swojej misji, polegającej na dotarciu do Bonharta jako pierwszy, wykupieniu dziewczyny i przekazaniu jej swojemu mistrzowi. Ku ogólnemu zaskoczeniu do spotkania z Bonhartem dochodzi już chwilę później. Najemny łowca po odkryciu rodowodu Ciri sam przyjechał się układać, wynegocjować za dziewczynę korzystniejszą cenę. Szybko się okazuje, że w spotkaniu uczestniczy jeszcze sam Vilgefortz, tyle że za pośrednictwem magicznego urządzenia schowanego za pazuchą u Rience’a. Vilgefortz objawia zebranym, że Skellen usiłuje zabić Ciri, ponieważ pracuje dla Joachima de Wetta oraz Ardala aep Dahy - dwóch nilfgaardzkich możnych, wściekłych na Emhyra za to, że ich córki zostały odrzucone jako cesarskie partie na rzecz fałszywej księżniczki z Północy. Skellen przyznaje się do zdrady ogłaszając, że robi to na rzecz przyszłej demokracji. Tymczasem, jak przekonuje czarodziej, Ciri jako posiadaczka genu Starszej Krwi jest niepomiernie bardziej cenna jako żywa, przynajmniej do czasu, gdy Vilgefortz nie wyekstraktuje z niej łożyska. Albowiem zgodnie z przepowiednią Ithliny, zrodzeni z krwi Ciri będą w przyszłości panować nad światem. Zanim jednak dochodzi do ubicia trójstronnego targu, z wioskowej świetlicy, w noc Ekwinokcjum, w wyniku przypadkowej pomocy podwładnej Skellena – Kenny Selbourne oraz dwóch zdrajców w postaci Neratina Ceka oraz Mekessera, Ciri udaje się uciec prześladowcom. Zostaje jednak ciężko raniona w twarz przez Puszczyka. Zupełnie nieoczekiwanie wiedźminka odzyskała bowiem swe magiczne zdolności w momencie, w którym psioniczka spróbowała wysondować jej umysł.
Armia Nilfgaardu, po zdobyciu Sodden, przekracza granicę Temerii i pokonuje wojska Foltesta w bitwie pod Mariborem. Osacza twierdzę ale odstępuje od oblężenia ze względu na zbliżającą się zimę. Emhyr var Emreis planuje wielką ofensywę na Temerię wiosną. W obliczu tych wydarzeń, Dijkstra udaje się na rokowania z królem Esteradem Thyssenem z Koviru. Obaj zdają sobie sprawę z tego, że Nilfgaard zagraża nie tylko Redanii, ale Kovirowi również, ponieważ jak pokazuje najnowsza historia, układanie się z cesarzem nie ocaliło Temerii. Jednakże Kovir, pamiętny na swą tradycję, pragnie oficjalnie pozostać neutralny. Kalkulując natomiast, że zatrzymanie dalszych postępów Nilfgaardu jest najbardziej korzystną dla Koviru opcją, Esterad Thyssen udziela Dijkstrze nieoficjalnej pożyczki miliona bizantów zarobionych w Novigradzie na udziale w powstających spółkach handlu zamorskiego, co maskuje powiązanie Koviru ze wspieraniem konkretnego państwa. Dzięki tej pożyczce Redania będzie w stanie wystawić silną armię. Pod wpływem nieoczywistego natchnienia, Esterad rozkazuje również wypuścić z więzień ponad trzech tysięcy wszelkiej maści awanturników i zaprawionych w bojach dysydentów, z których wkrótce niejeden na polach bitew dopomoże Północy w walce z Nilfgaardem.
Tymczasem Shela de Tancarville zaczyna wcielać w życie plany Loży względem Koviru zjednując sobie królową Zuleyke, której pomaga ukierunkować syna Tankreda na przyszłego męża Ciri.
Cirilla spędza u Vysogoty cały miesiąc, całkiem wracając do zdrowia. Korzystając z wiedzy pustelnika, udaje jej się odnaleźć przybliżone położenie Wieży Jaskółki - Tor Zirael, portalu połączonego z Tor Lara, za pomocą którego mogłaby wrócić na Thanedd i ukryć się przed ścigającym ją światem. Nie bacząc na przedwczesne mrozy oraz dybiących na nią ludzi, dziewczyna postanawia stawić czoła zagrożeniu i opuszcza bagniska Pereplutu kierując konia najpierw do Dun Dâre, aby zemścić się na swych prześladowcach.
Jej śladami podąża 14-osobowy pościg z Puszczykiem na czele, Bonhartem i Riencem. Ciri, uciekając przez zamarznięte jezioro Tarn Mira, masakruje swoich prześladowców zabijając m.in. Rience'a. Z Leo Bonhartem nie ma jednak odwagi się konfrontować. Przed rozwścieczonym pogromcą Szczurów ratuje ją Dziki Gon. Ciri wykorzystuje moment i umyka prosto do Tor Zireael – Wieży Jaskółki, która przenosi ją do równoległego świata. Jego elfi mieszkańcy zdawali się na nią czekać.
Galeria[]
Ta strona zawiera treści z Wikipedii będące na licencji Creative Commons.
Zobacz oryginalny artykuł i autorów.