Wiedźmin Wiki
Advertisement
Wiedźmin Wiki

Wiedźmińskie miecze – miecze tworzone specjalnie dla wiedźminów. Miecze wiedźmina ze stali meteorytowej miały długość całkowitą 40,5 cala, z czego na głownię (ostrze) przypadało 27 i ćwierć. Taki miecz ważył 37 uncji. Miecze wiedźmińskie były lżejsze od zwykłych[1].

Wyróżniamy dwa rodzaje wiedźmińskich mieczy:

  • Zwykłe (stalowe, żelazne) – wykuwane w Mahakamie, wykonane z metalu pochodzącego z meteorytu. Jedne z najlepszych mieczy znanych na Kontynencie, ustępujące tylko krasnoludzkim sihillom i gnomim gwyhyrom – najlepszym mieczom świata.
  • Srebrne (właściwie posrebrzane) – miecze ze stalowym rdzeniem klingi pokrywanym warstwą srebra, które dla wielu potworów jest zabójcze.

Dane z gry Wiedźmin[]

Ciekawostki[]

  • Zwykło się mawiać, że srebrne miecze są na potwory, a wykonane ze stali na ludzi. Jest to kłamstwo, albo pewne uproszczenie, ponieważ tylko część potworów jest podatna na srebro, na resztę wystarczy stal.
  • W filmie i serialu w reżyserii Marka Brodzkiego miecz wiedźmiński został przedstawiony jako szabla birmańska – jest swego rodzaju połączeniem katany japońskiej oraz tradycyjnej szabli.
  • W Sezonie burz Geralt wyznał Jaskrowi, że nie wszystkie wiedźmińskie miecze stalowe są wykonywane z rudy meteorytu (dokładnie syderytu). Miecze ze stali magnetytowej są tak samo dobre jak te z meteorytu i częściej się je kuje, z uwagi na częstsze występowanie tegoż metalu. 
  • Srebrny miecz ma na całej długości klingi wytrawiony napis Dubhenn haern am glândeal, morc'h am fhean aiesin, co oznacza w starszej mowie, "Mój błysk przebije ciemności, moja jasność mrok rozproszy". Miecz ten należał do Prestona Holta przed jego śmiercią[2].
  • Napisy na mieczu w zależności od cechu świecą rożnymi kolorami pochodzącymi zapewne od koloru użytego meteorytu.
  • Miecze z książek mają krótsze klingi od mieczy z gier i filmów np. srebrny miecz dla Ciri ma klingę o długości 38,5 cala (około 97 cm), a książkowy miecz 27,25 cala (około 70 cm).

Przypisy[]

  1. A. Sapkowski, Rozdroże kruków, Warszawa 2024, s. 63.
  2. A. Sapkowski, Rozdroże kruków, Supernowa, Warszawa 2024, s. 270-271.
Advertisement